Veel volwassenen kijken terug op hun kindertijd en beseffen dat er iets essentieels ontbrak: constante warmte, aanmoediging en emotionele steun. Het gevoel van veiligheid en zelfvertrouwen van een kind wordt niet alleen gevormd door eten, onderdak en routine, maar ook door verzorgers die ervoor zorgen dat het kind zich gezien, gewaardeerd en begrepen voelt. Wanneer die stabiele emotionele aanwezigheid beperkt of inconsistent is, kan dat van invloed zijn op de manier waarop iemand later in het leven leert om met zichzelf en anderen om te gaan.
Deze ervaringen bepalen iemands leven niet voor altijd, en veel mensen groeien uit tot meelevende, veerkrachtige volwassenen. Toch komen bepaalde patronen vaak terug in de volwassenheid, vooral wanneer er in de vroege jeugd weinig emotionele steun was. De onderstaande eigenschappen zijn geen fouten of tekortkomingen; het zijn simpelweg weerspiegelingen van hoe vroege relaties iemands innerlijke wereld hebben gevormd.
1. Aanhoudende problemen met zelfvertrouwen
Een kind begint zelfvertrouwen op te bouwen door liefdevolle begeleiding en simpele herinneringen dat zijn of haar gevoelens en inspanningen ertoe doen. Wanneer die basis zwak is, kan een volwassene het moeilijk vinden om zich zelfverzekerd of gewaardeerd te voelen. Ze kunnen hun prestaties in twijfel trekken of twijfelen of ze wel genegenheid en steun verdienen, zelfs als anderen hen duidelijk waarderen.
2. Een diepe angst voor afwijzing of buitengesloten worden.
Volwassenen die opgroeiden zonder constante bevestiging, dragen vaak een stille angst met zich mee om afgewezen of verstoten te worden. Omdat ze al vroeg leerden geen emotionele stabiliteit te verwachten, vermijden ze mogelijk intimiteit of houden ze hun ware gevoelens verborgen. Deze beschermende gewoonte kan relaties moeilijk maken, zelfs wanneer ze juist behoefte hebben aan verbinding.
3. Moeite met het herkennen of uiten van emoties
Kinderen leren hun emoties te begrijpen door te kijken hoe volwassenen hun eigen emoties benoemen, kalmeren en ermee omgaan. Zonder dat voorbeeld kan het later in het leven moeilijk zijn om gevoelens te herkennen, te benoemen of te communiceren. Sommige volwassenen reageren hierop door zich emotioneel af te sluiten, terwijl anderen overweldigd kunnen raken door plotselinge emotionele uitbarstingen zonder te weten waarom.
4. Sterk afhankelijk zijn van anderen voor bevestiging
Wanneer kinderen zelden bemoedigende woorden horen, kunnen ze opgroeien tot volwassenen die afhankelijk zijn van externe goedkeuring om zich competent of gewaardeerd te voelen. Complimenten kunnen essentieel aanvoelen, kritiek kan verwoestend zijn en hun gevoel van eigenwaarde kan verschuiven afhankelijk van hoe anderen op hen reageren. Het opbouwen van innerlijk zelfvertrouwen is een levenslang proces.
5. Moeite hebben met het vertrouwen van anderen
Vertrouwen groeit vanzelf wanneer een kind emotionele stabiliteit ervaart. Zonder die stabiliteit kunnen volwassenen voorzichtig of terughoudend worden. Ze kunnen op zoek gaan naar verborgen motieven of zich afvragen of iemand wel echt betrouwbaar is. Anderen op afstand houden kan veiliger aanvoelen, zelfs als dat eenzaamheid met zich meebrengt.
6. Een sterke neiging tot perfectionisme
Voor sommige volwassenen wordt de drang naar perfectie een soort schild. Het streven naar een foutloze prestatie kan voelen als een manier om de acceptatie te krijgen die ze in hun jeugd hebben gemist. Hoewel deze drang tot successen kan leiden, gaat het vaak gepaard met zelfkritiek en een onophoudelijke druk om hun waarde te ‘bewijzen’ – zelfs als niemand erom vraagt.
7. Een neiging om het iedereen naar de zin te willen maken.
