De wending van het lot
Twaalf jaar gingen voorbij voordat het leven zijn oordeel velde. Marc, eens zo zelfverzekerd, begon achteruit te gaan. De diagnose was verwoestend: terminale leverkanker . In slechts enkele weken veranderde de eens zo krachtige man in een fragiel, bleek, wankelend wezen. En aan zijn bed, onafgebroken, waakte alleen Elise over hem.
Ze gaf hem te eten, verschoonde zijn lakens, verzachtte zijn pijn, zonder ooit ook maar een greintje wrok te tonen. Het medisch personeel mompelde:
« Wat een opmerkelijke vrouw… »
Maar ze wisten niet dat deze toewijding niet langer door liefde werd ingegeven, maar slechts door een diep gevoel van plicht.
Een les in elegantie tegenover een rivaal.
Op een avond, toen de laatste zonnestralen door de luiken filterden, verscheen de andere vrouw. Een jonge vrouw, gekleed in een scharlakenrode jurk, vol zelfvertrouwen, liep vastberaden door de gang. Ze duwde de deur open en trof Elise aan naast het bed van de zieke man.
Een zware stilte viel. Elise keek onverstoord op:
« Hij kan eigenlijk niet meer praten… maar als je afscheid wilt nemen, ben je van harte welkom. »
De jonge vrouw werd zichtbaar bleek, deed een stap achteruit en verliet vervolgens zonder een woord te zeggen de kamer.
Geen enkele meesteres kon tippen aan de waardigheid van een echtgenote die haar lijden in stilte had doorstaan.
De bevrijdende waarheid
Die nacht worstelde Marc om een paar woorden uit te brengen:
« E… Elise… vergeef me… je… houdt nog steeds van me, hè? »
Elise keek hem lange tijd aan. Haar gezicht bleef uitdrukkingsloos, bijna sereen.
Toen boog ze zich zachtjes voorover en fluisterde in zijn oor:
