Ontroerende getuigenissen
Een naaste familielid zei in een interview:
« We begroetten hen met een glimlach. Ze straalden van geluk. We hadden nooit gedacht dat dit ons laatste afscheid was. »
Een collega van de vader voegde eraan toe:
« Hij sprak vaak met me over hun nieuwe thuis in Londen, de scholen die ze hadden gekozen, de nieuwe start. Hij was zo opgewonden. Het is onvoorstelbaar. »
Van verdriet naar reflectie
Dit soort tragedie gaat verder dan feiten en cijfers. Het raakt onze menselijkheid, onze eigen gesteldheid. Het dwingt ons onszelf af te vragen:
Leven we wel echt?
Genieten we van de momenten die we hebben?
Vertellen we degenen van wie we houden hoeveel ze voor ons betekenen?
Waarom stellen we dingen altijd uit?
Het leven garandeert niets. Het enige wat we echt hebben, is het heden. Dit ongeluk herinnert ons eraan dat elke dag kostbaar is, elke glimlach een schat, elk gebaar van liefde telt.
