Een collectieve rouw, een gedeelde emotie
Op sociale media uitten duizenden internetgebruikers hun verdriet over deze tragedie. De laatste foto’s van de familie – lachend, stralend en vol hoop – werden gedeeld, samen met afscheidsberichten, gebeden en tranen.
Er zijn donatiecampagnes gestart om dierbaren en reddingsteams te steunen. Op één pagina stond deze aangrijpende boodschap:
« We hebben ze misschien niet persoonlijk gekend, maar hun verhaal is van ons allemaal. We reizen allemaal met dromen. Hun droom is ieders nachtmerrie geworden. »
Conclusie: wacht niet om gelukkig te zijn
Het leven is een vluchtig geschenk. Wat we vandaag als vanzelfsprekend beschouwen, kan ons morgen ontgaan. Deze tragedie is niet zomaar een nieuwsbericht; het is een wake-upcall: laten we niet wachten om ten volle te leven, lief te hebben, te glimlachen, onszelf te vergeven.
Stel die reis waar je al zo lang van droomt niet uit. Stel dat telefoontje naar iemand die je mist niet uit. Stel het zeggen van « Ik hou van je » niet uit.
Het leven is niet iets wat je morgen leeft. Het is hier. Nu.
En soms kan één minuut alles veranderen.
