Tom Jones in tranen door Adele’s verrassingscadeau: « Ik ben er nog niet klaar voor om te gaan… »
Adele kwam binnen, badend in het zachte licht van de kamer. Ze droeg een lange zwarte jas, haar ogen waren gesluierd maar haar glimlach straalde oprechte tederheid uit. In haar hand hield ze een klein, gepolijst en goed onderhouden houten doosje.
‘Hoi Tom,’ fluisterde ze. ‘Ik hoop dat ik je niet stoor.’
Hij knipperde verbaasd met zijn ogen. Even leek de tijd stil te staan. Ze was niet langer de Grammy-winnende superster – ze was gewoon Adele, het meisje uit Tottenham dat opgroeide met zijn liedjes.
‘Wat brengt je hier, lieverd?’ wist ze uit te brengen.
Ze ging rustig zitten. « Ik kon maar niet ophouden aan je te denken. En ik heb iets voor je meegebracht… iets waarvan ik hoop dat je het begrijpt. »
Hij opende de doos en haalde er een bladmuziek uit. Een nieuwe versie van » Green, Green Grass of Home « . Niet de versie die iedereen kent. Deze – gearrangeerd door Adele: piano, strijkers, stilte… en soul.
Tom keek op, zichtbaar geschrokken.
‘Ik wil het graag samen met jou opnemen,’ zei ze. ‘Wanneer je er klaar voor bent.’
Zijn trillende vingers raakten de partituur aan. Onderaan de pagina stond een handgeschreven regel:
“Ga nu niet weg. De muziek heeft jouw stem nog steeds nodig.”
Hij sloot zijn ogen. Stilte daalde neer over de kamer. Toen begonnen de tranen langzaam te stromen. Deze grootheid van de muziek, deze stem die decennia had overspannen, liet alle maskers vallen.
Adele zei niets. Ze stond gewoon naast hem. De stilte tussen hen was luider dan welke staande ovatie ook.
‘Ik dacht dat ik er klaar voor was,’ mompelde Tom. ‘Misschien was het tijd om los te laten…’
Ze schudde langzaam haar hoofd. « Nog niet. Niet vandaag. »
