« Dit is een leugen! Een samenzwering! » schreeuwde ze.
Bewakers kwamen op haar af terwijl ze hysterisch werd.
Arvind stond langzaam op en liep naar haar toe.
Zijn gezicht toonde nu geen pijn meer – alleen vrede en waardigheid.
« Radhika, » zei hij zachtjes,
« je hebt alles gedaan – alle haat, alle wreedheid – zodat je alles kon winnen. Maar nu houdt je wereld hier op. »
Hij kwam dichterbij en keek haar in de ogen:
« Hou de sieraden maar. Ik heb niets nodig. Het enige wat ik ooit wilde, was een echt thuis. Maar jij koos voor goud, niet voor liefde. Nu zal datzelfde goud je kapotmaken. »
Radhika beefde.
Haar ogen vulden zich met woede en angst.
« Je kunt me niet verlaten! Je kunt me niet ruïneren! » schreeuwde ze.
De bewakers hielden haar tegen.
Arvind zei eenvoudig:
“Alles wat je wilde… wordt nu je straf.”
Radhika werd naar buiten gesleept, haar geschreeuw galmde door de rechtszaal:
« Dit is nog niet voorbij, Arvind! Ik maak je kapot! »
Arvind ging weer zitten.
Voor het eerst in jaren haalde hij diep adem.
Zijn tranen vielen – niet van woede of wraak, maar van vrijheid.
De rechter sloeg met de hamer:
« Echtscheiding verleend.
Alle bezittingen blijven bij Arvind Sharma.
Verschillende wetten uit 2025 benadelen asbestslachtoffers in de rechtbank
Zaak gesloten.”
Stilte vulde de kamer.
Arvinds ogen weerspiegelden vrede.
Hij was vrij.
Maanden verstreken.
Radhika woonde alleen – in haar dure appartement waar de stilte het hardst schreeuwde.
Geen vrienden, geen geliefden – alleen koude sieraden die haar nu in brand staken.
Op een dag, in Connaught Place, Delhi, zag ze hem –
Arvind, in een eenvoudig pak, glimlachend.
Naast hem zat een vrouw – Sneha, zijn nieuwe vrouw – en een klein kind, zijn zoontje.
