Maria’s levensverzekeringsgeld. Mijn pensioenspaargeld. Het studiefonds dat we voor onze kleinkinderen hadden opgericht, mocht ik blijkbaar nooit zien.
Alles is weg.
Gebracht in een huis waar ik niet welkom was op het kerstdiner.
Ik pakte mijn telefoon en bladerde door mijn contacten tot ik het nummer van mijn bank vond.
Het geautomatiseerde systeem bood mij opties in het Engels en Spaans.
Wat attent.
Wat een tegemoetkoming voor mensen zoals ik.
« Klantenservice, dit is Jennifer. Hoe kan ik u vandaag helpen? »
‘Ik moet een automatische overboeking stopzetten,’ zei ik, met een vastere stem dan ik in jaren had gedaan.
« Zeker, meneer. Ik heb uw rekeningnummer en wat verificatiegegevens nodig. »
Ik ratelde de cijfers op en luisterde naar haar gemompel op de achtergrond: professioneel, efficiënt, zonder enig oordeel over waarom een 62-jarige man betalingen annuleerde voor wat waarschijnlijk de hypotheek van zijn zoon was.
« Ik zie de overboeking waar u naar verwijst, meneer Flores. $ 2.800 per maand naar Wells Fargo. Rekeningnummer eindigend op 7423. Hoe lang doet u deze overboeking al? »
“Vijf jaar.”
De woorden smaakten bitter.
“En u wilt het per direct opzeggen?”
Ik keek rond in de keuken en zag de verouderde apparaten die ik niet kon vervangen, de muren die geschilderd moesten worden en de ramen waar koude lucht uitlekte omdat ik mijn geld voor de verbetering van mijn huis had uitgegeven aan het kasteel van iemand anders.
“Met onmiddellijke ingang,” bevestigde ik.
« Klaar. De overdracht is geannuleerd. Kan ik u vandaag nog ergens anders mee helpen? »
« Nee, » zei ik, en ik was verbaasd over hoe goed het woord voelde. « Nee, dat is alles. »
Ik hing op en ging in de plotselinge stilte van mijn huis zitten.
Buiten viel de duisternis van december over Spokane. Kerstverlichting fonkelde in de ramen waar families zonder voorwaarden, zonder oordeel en zonder de noodzaak om te verbergen wie ze waren, bijeenkwamen.
Voor het eerst in vijf jaar zou de begroting voor volgende maand in evenwicht zijn.
Voor het eerst sinds Maria stierf, kon ik het me veroorloven om mijn verandalamp te repareren, fatsoenlijke boodschappen te doen en misschien zelfs op vakantie te gaan.
Ik verzamelde de bankafschriften, de hypotheekpapieren, alle bewijzen van mijn vrijgevigheid.
Toen liep ik naar de open haard, streek een lucifer af en zag hoe vijf jaar martelaarschap in as veranderde.
Het vuur voelde warm aan op mijn gezicht, warmer dan ik me in jaren had gevoeld.
Mijn telefoon trilde en er verscheen een sms-bericht. Waarschijnlijk wilde Michael zijn excuses aanbieden, of had Isabella geld nodig voor iets belangrijks, zoals nieuwe kussens.
Ik heb het niet gecontroleerd.
In plaats daarvan schonk ik mezelf een glas goede whisky in, de fles die ik had bewaard voor een speciale gelegenheid die nooit leek te komen.
Vanavond voelde ik mij bijzonder genoeg.
Ik hief mijn glas naar de lege kamer, naar de foto van Maria op de schoorsteenmantel, naar de man die ik was en de man die ik aan het worden was.
« Vrolijk Kerstfeest voor mij, » zei ik, en ik meende het.
Deel vijf: Isabella’s provocatie
De volgende ochtend was het fris en helder weer. Het decemberzonnetje scheen door mijn keukenramen terwijl ik van mijn tweede kopje koffie nipte.
Voor het eerst in jaren had ik er geen rekening mee gehouden hoeveel geld er in drie dagen van mijn rekening zou verdwijnen.
De vrijheid smaakte beter dan de Colombiaanse mix die ik eindelijk had gekocht.
Mijn telefoon ging precies om 10:47 uur
De naam van Isabella verscheen als een waarschuwingslabel op het scherm.
« Dennis, » zei ze, met die vertrouwde, nauwelijks verholen ongeduldige toon in haar stem. « Ik wil dat je mijn ouders ophaalt van het vliegveld van Spokane. Hun vlucht uit Portland komt om twee uur aan. »
Ik zette mijn mok voorzichtig neer en keek naar de stoom die naar het plafond kringelde.
“Isabella, ben je ons gesprek gisteren vergeten?”
« Kijk, waar het ook over ging, we moeten ons nu concentreren op praktische zaken. Mijn ouders hebben vervoer nodig, en jij bent de enige die overdag tijd heeft. »
De stoutmoedigheid was adembenemend.
Nog geen 24 uur nadat ze me had verteld dat ik het niet waard was om met haar familie het kerstdiner te delen, verwachtte ze dat ik hun persoonlijke chauffeur zou zijn.
« En je vraagt het mij omdat…? » vroeg ik.
« Want dat is wat familie doet, Dennis. Ze helpen elkaar. » Haar stem werd scherper van irritatie. « Trouwens, laten we eerlijk zijn. Je bent mijn rivaal niet. Je bent te zwak om mijn rivaal te zijn. Dus stap gewoon in je truck en haal ze op. »
Daar was het dan: de laatste belediging verpakt in een bevel.
“Welke luchtvaartmaatschappij?” vroeg ik zachtjes.
« Alaska Air, vlucht 447. Ze staan bij de bagageband, band drie. En Dennis, ze verwachten iemand die hun bagage goed kan afhandelen. Breng ons niet in verlegenheid. »
Ik kon haar nagels tegen iets hards horen tikken: waarschijnlijk tegen haar granieten aanrechtblad. Dat had ik betaald toen ze besloot dat laminaat niet geschikt was voor haar etentjes.
« Natuurlijk, » zei ik. « Ik regel alles. »
Goed. En draag iets fatsoenlijks. Misschien dat blauwe shirt dat je droeg naar Michaels diploma-uitreiking. Dat soort dingen vallen ze op.
De verbinding werd verbroken.
Ze had nog niet eens dankjewel gezegd.
Ik leunde achterover in mijn stoel en keek naar het lege scherm van mijn telefoon.
Twee uur. Vlucht 447. Bagageband, band drie.
Ik keek naar de klok boven mijn wastafel.
10:52 uur
Genoeg tijd.
Ik schonk mezelf nog een kop koffie in, deed er een extra lepel suiker bij en opende de krant van gisteren bij de kruiswoordpuzzel die ik nog niet had afgemaakt.
Zeven naast elkaar: uitgestelde bevrediging.
Twaalf brieven.
Het antwoord zou ik uiteindelijk wel te weten komen.
Deel zes: De luchthavenval
Om 14.15 uur nestelde ik mij in mijn favoriete fauteuil met een vers kopje Earl Grey en de zondageditie van de Spokane Review.
De kruiswoordpuzzel van gisteren lag ingevuld op mijn salontafel.
Uitgestelde bevrediging was ‘uitstel’.
Mijn telefoon trilde tegen het houten oppervlak.
Nog een keer de naam van Isabella.
Ik liet het rinkelen.
De decemberzon scheen schuin door de ramen van mijn woonkamer en verwarmde de ruimte waar ik zoveel eenzame avonden had doorgebracht, terwijl ik de kosten van mijn vrijgevigheid telde.
Vandaag voelde de stilte anders.
Verdiend.
Opzettelijk.
