Mijn rekenmachine had het vorig voorjaar opgegeven om er wijs uit te worden toen ik eindelijk het totaal had opgeteld.
$140.000.
Meer geld dan Maria en ik in ons hele pensioen hadden gespaard.
Weg.
Zojuist weg.
Ik trapte harder op het gaspedaal dan nodig was toen het licht op groen sprong.
De vrachtwagen reageerde met een gegrom dat perfect bij mijn stemming paste.
Fifth Street – daar had ik mijn huis geherfinancierd – ons huis, dat van Maria en dat van mij – om hun aanbetaling te kunnen betalen.
De kredietadviseur had me met medelijden aangekeken, een medelijden dat ik destijds niet herkende.
« Meneer Flores, bent u hier wel zeker van? U zet een groot risico voor de investering van iemand anders. »
De investering van iemand anders.
Niet de toekomst van mijn zoon. Niet de zekerheid van mijn gezin.
De investering van iemand anders.
Lincoln Street – de bank waar ik een tweede hypotheek had afgesloten toen Michael twee jaar geleden zijn baan verloor.
“Maar tijdelijk, pap. Net zolang tot ik weer een beetje hersteld ben.”
Isabella stond achter hem, met een tas van 700 dollar over haar schouder, en knikte meelevend terwijl ze in gedachten uitrekende hoeveel mijn wanhoop waard was.
Niets.
Achteraf bleek dat mijn wanhoop voor hen helemaal niets waard was.
Ik reed mijn oprit op, die met het gebarsten beton dat ik me niet kon veroorloven te repareren omdat elke cent die ik over had, verdween in hun perfecte suburbane fantasie.
Het buitenlicht flikkerde, alweer een reparatie die ik had uitgesteld.
Binnen voelde het huis leeg aan zonder Maria’s lach, zonder de warmte van familiebijeenkomsten die nooit meer zouden plaatsvinden.
Mijn telefoon ging af terwijl ik met mijn sleutels aan het rommelen was, de schelle toon weerkaatste tegen de lege muren.
Isabella’s naam verscheen op het scherm, waarschijnlijk om uit te leggen waarom ik niet goed genoeg was voor de tere smaak van haar ouders.
Perfecte timing.
Ik had vijf jaar gewacht om dit gesprek te kunnen voeren.
Ik nam op na vier keer overgaan, waardoor ze net lang genoeg moest wachten om zich af te vragen of ik überhaupt zou opnemen.
‘Dennis.’ Isabella’s stem klonk geforceerd zoet – dezelfde toon die ze gebruikte als ze me vroeg om hun waterrekening of onroerendgoedbelasting te betalen. ‘Ik heb gehoord van het kleine misverstand met Michael.’
‘Misverstand?’ Ik leunde tegen het aanrecht in mijn keuken, nog steeds met mijn jas aan. ‘Ik denk niet dat er sprake is van een misverstand, Isabella. Je hebt je standpunt heel duidelijk gemaakt.’
“Kijk, ik weet dat dit hard klinkt, maar je moet het perspectief van mijn ouders begrijpen. Ze zijn erg traditioneel. Ze verwachten een bepaalde sfeer tijdens de feestdagen.”
‘Een bepaalde atmosfeer,’ herhaalde ik. ‘En welke atmosfeer is dat?’
Een pauze.
Ik hoorde het geritsel van boodschappentassen op de achtergrond – waarschijnlijk gaven ze geld uit dat eigenlijk bestemd was voor hun hypotheek. Geld waar ik blijkbaar verantwoordelijk voor was.
‘Nou,’ zei ze, ‘ze zijn jouw soort koken niet gewend. Al dat pittige Mexicaanse eten en die luide muziek. En eerlijk gezegd, Dennis, het zijn ontwikkelde mensen. Ze verwachten gesprekken over de actualiteit, literatuur, kunst. Weet je wel.’
De woorden komen harder aan dan een fysieke klap.
Acht jaar lang heb ik mijn tong ingehouden, beledigingen ingeslikt omwille van Michael, en gedaan alsof ik niet merkte hoe ze me aankeek alsof ik een soort ingehuurde hulp was.
‘Mijn soort koken,’ zei ik kalm. ‘Je bedoelt het eten dat je drie jaar lang elke zondag at toen we het financieel niet breed hadden? De tamales die je, zoals je zei, aan je oma deden denken?’
“Dat was anders. Toen waren we dankbaar, maar nu met mijn ouders—”
‘Nu, met je ouders erbij,’ zei ik zachtjes, ‘kun je die Mexicaanse boer niet aan je chique eettafel voor schut laten zetten.’
De valse zoetheid verdween als sneeuw voor de zon.
‘Doe niet zo dramatisch, Dennis. Dit gaat niet over ras. Het gaat over klasse. Mijn vader studeerde summa cum laude af aan Washington State. Mijn moeder spreekt vier talen. Ze brengen de zomers door in de Hamptons. Wat zou jij precies bijdragen aan het tafelgesprek? Verhalen over het leggen van tegels?’
Een golf van hitte overspoelde mijn borst, maar ik wist mijn stem kalm te houden.
‘Ik heb na het overlijden van de grootvader van uw man een bedrijf vanuit het niets opgebouwd,’ zei ik. ‘Ik heb meer dan vijftig mensen in dienst gehad. Ik heb meer belasting betaald dan uw vader in zijn beste jaar verdiende.’
‘Geld is niet alles, Dennis. Afkomst is belangrijk. Opleiding is belangrijk. En eerlijk gezegd, Maria begreep haar plaats beter dan jij de jouwe begrijpt.’
Er werd een doodse stilte uitgesproken.
Ze was eroverheen gelopen.
Een grens waarvan ik niet eens wist dat die bestond, totdat ze er met haar designerhakken overheen stampte.
‘Wat zei je over mijn vrouw?’ vroeg ik zachtjes.
Ik zeg alleen maar dat ze wist hoe ze zich beter kon aanpassen. Ze veroorzaakte geen ophef. Ze begreep dat sommige ruimtes niet voor haar bestemd waren.
Ik klemde mijn hand stevig om de telefoon heen totdat mijn knokkels wit werden.
“Maria had meer klasse in haar pink dan jouw hele bloedlijn ooit zal bezitten.”
« Oh, alsjeblieft. Ze was een schoonmaakster die geluk had. Ze was tenminste zo verstandig om erover te zwijgen. »
« Isabella. » Mijn stem daalde tot iets wat ik niet herkende. « Ik wil dat je heel goed luistert. Dit gesprek is voorbij. We zijn klaar met doen alsof we familie zijn. »
« Je kunt niet zomaar- »
« We zijn klaar, » herhaalde ik en beëindigde het gesprek.
Ik legde de telefoon voorzichtig op de toonbank, mijn handen waren verrassend vast.
Om me heen voelde de keuken anders. Kleiner, maar op de een of andere manier schoner, alsof er een gewicht uit de lucht was getild.
Ik liep naar mijn bureau in de hoek en pakte de ordner die ik al maanden had ontweken: bankafschriften, hypotheekpapieren, vijf jaar aan automatische overboekingen die me hadden uitgeput terwijl zij als koningen leefden.
Tijd om het bloeden te stoppen.
Deel vier: De eerste beslissing – De hypotheek opzeggen
De documenten lagen verspreid over mijn keukentafel, als bewijsmateriaal op een plaats delict.
Vijf jaar bankafschriften, allemaal met dezelfde automatische overschrijving.
Elke vijftiende van de maand verdwijnt $2.800 van mijn rekening naar die van hen.
Een papieren spoor van mijn eigen domheid.
Ik pakte mijn rekenmachine en begon met optellen.
Het eerste jaar: $33.600.
Het tweede jaar: nog eens $33.600.
Vanaf het derde jaar kocht ik geen nieuwe kleren meer voor mezelf.
In het vierde jaar begon ik bij budgetsupermarkten te winkelen.
Dit jaar – het vijfde jaar – at ik boterhammen met pindakaas als lunch om rond te komen.
$143.400.
Exclusief de aanbetaling.
En dan heb ik het nog niet eens over de keren dat ik hun nutsvoorzieningen heb betaald toen Isabella’s winkelverslaving uit de hand liep.
En dan tellen we het nieuwe dak, de tuin en het meubilair dat ‘essentieel’ was voor hun levensstijl nog niet eens mee.
Ik leunde achterover in mijn stoel en keek naar de getallen totdat ze wazig werden.
