Ik stond als versteend voor me uit!
‘Lily…’ fluisterde ik, terwijl ik langzaam op mijn knieën zakte. ‘Oh, schatje…’
Toen drong het tot me door — wat dit was. Dit was niet zomaar een zwerfkat die hier was komen aanwandelen. Dit was een zorgvuldig bewaard geheim tussen een meisje en de dieren die ze had uitgekozen om te beschermen. Lily was hier stiekem naartoe gegaan!
Ze moet de zwangere kat weken geleden gevonden hebben. Ze bracht eten, water en kleding mee, met name haar eigen kleren. Mijn lieve dochter had dit nest gebouwd om de katten warm te houden! Ze had het gedaan zonder er ooit iets over te zeggen.
Lily was hier stiekem naartoe gegaan!
Ik drukte mijn hand tegen mijn borst, overweldigd door een golf van iets dieper dan verdriet. Het was liefde – de echo van de liefde van mijn dochter, die nog steeds nagalmde in dit vergeten schuurtje, gehuld in elke steek van die oude truien.
De moederkat hief langzaam haar kop op. Haar groene ogen ontmoetten de mijne, kalm en waakzaam. Ze deinsde niet terug en siste niet; ze staarde me alleen maar aan, alsof ze precies wist wie ik was.
Ik keek naar Baxter. Hij kwispelde een keer met zijn staart en stapte toen naar voren om de kittens te likken.
Dat hij me daarheen bracht, was alsof hij iets afmaakte wat Lily was begonnen.
De moederkat
Ze hief langzaam haar hoofd op.
‘Ik wist het niet,’ fluisterde ik, mijn stem trillend. ‘Ik wist hier helemaal niets van.’
Baxter liet een zacht gejank horen en gaf me een duwtje in mijn elleboog.
Ik strekte langzaam en voorzichtig mijn hand uit, en de moederpoes bood geen weerstand. Ik aaide haar vacht. Ze was warm, haar hartslag snel en regelmatig onder mijn hand.
‘Je vertrouwde haar, hè?’ mompelde ik. ‘En ze zorgde voor je.’
Ik bleef zo lange tijd zitten, gewoon kijkend naar hun ademhaling. De stilte was niet zo zwaar als thuis. Het was niet spookachtig, maar vredig en vol.
‘Je vertrouwde haar, nietwaar?’
Uiteindelijk pakte ik de kittens één voor één op en legde ze in mijn armen. De moederpoes volgde, zonder een geluid te maken, en klom in de wieg van mijn elleboog.
Baxter bleef dichtbij, bijna trots. Zijn staart kwispelde sneller naarmate we dichter bij het hek kwamen, alsof hij zijn taak had volbracht en nu wilde dat ik het afmaakte.
Ik heb ze allemaal mee naar huis genomen.
Binnen maakte ik een nestje in een wasmand met zachte handdoeken. Ik zette de mand in de hoek van de woonkamer, vlak naast de oude fauteuil waar Lily zich vroeger altijd in oprolde. Ik zette een kom water en wat tonijn neer, en Baxter ging naast de mand liggen als een wachter.
Ik heb ze allemaal mee naar huis genomen.
Toen Daniel later die avond, langzamer dan ooit, de trap afkwam, trof hij me opgerold aan naast het mandje met de kittens. Ik had Lily’s trui opgevouwen op mijn schoot.
Hij staarde een paar seconden zwijgend voor zich uit, waarna zijn ogen wijd open gingen toen hij de kat en haar kittens zag.
‘Wat… wat is dit?’ vroeg hij, met een droge en onzekere stem.
Ik keek naar hem op, en voor het eerst in drie weken voelde ik geen behoefte om te huilen van de pijn. Ik voelde iets anders – iets fragiels en hoopvols.
Ik had Lily’s trui.
opgevouwen op mijn schoot.
‘Lily’s geheim,’ zei ik zachtjes. ‘Ze zorgde voor ze. In het oude schuurtje.’
Daniel knipperde langzaam met zijn ogen, alsof hij de woorden niet had begrepen.
Ik vertelde hem alles: over de trui, Baxter, de schuilplaats en de kleren. Ik vertelde hem hoe ze er vast stiekem op uit was gegaan om warmte en veiligheid te bieden aan dit kleine gezinnetje zwerfdieren.
Terwijl ik sprak, veranderde er iets op zijn gezicht.
De pijn verdween niet, maar de duisternis in zijn ogen trok een klein beetje weg.
Terwijl ik sprak,
er is iets veranderd
op zijn gezicht.
Met grote moeite knielde hij naast me neer, strekte zijn hand uit en aaide een van de kittens met zijn wijsvinger.
‘Ze had echt een hart van goud,’ fluisterde hij.
‘Dat heeft ze gedaan,’ zei ik, glimlachend door mijn tranen heen. ‘En het is er nog steeds. Op de een of andere manier.’
We hebben ze allemaal gehouden. De moederpoes was rustig en aanhankelijk, en haar kittens werden elke dag sterker. Baxter waakte over ze alsof het zijn fulltime baan was.
“En het is er nog steeds. Op de een of andere manier.”
En ik? Ik vond een reden om elke ochtend op te staan. Om ze te voeden, hun plekje schoon te maken, ze vast te houden en ze te wiegen zoals Lily vroeger haar poppen wiegde, terwijl ze ter plekke verzon slaapliedjes zong.
Een paar nachten later liep ik voor het eerst zonder in te houden Lily’s kamer binnen. Ik pakte de halfafgemaakte armband die ze voor me aan het maken was en knoopte hem om mijn pols, hoewel hij er maar net omheen paste. Ik ging aan haar bureau zitten. Ik opende haar schetsboek met zonnebloemen.
En ik glimlachte.
