“Toen ik thuiskwam, kwam mijn buurman recht op me afgerend en zei: ‘Het is overdag ontzettend lawaaiig in jouw huis!’”
Ik knipperde met mijn ogen naar haar. ‘Dat is onmogelijk. Er mag niemand binnen zijn als ik weg ben.’
Maar ze hield voet bij stuk. ‘Ik hoorde een man schreeuwen. Glashelder.’
De volgende ochtend deed ik alsof ik naar mijn werk ging en verstopte me onder mijn bed. De uren kropen voorbij – totdat ik voetstappen mijn slaapkamer binnen hoorde… en een stem die ik herkende mijn naam fluisterde.
Die woensdag, toen ik mijn oprit opreed, stond mijn bejaarde buurvrouw, mevrouw Halvorsen, buiten met haar armen strak over elkaar geslagen. Haar gezichtsuitdrukking was scherper dan gewoonlijk. ‘Je maakt de laatste tijd zo’n herrie in huis, Marcus,’ mopperde ze. ‘Er zit iemand te schreeuwen daarbinnen.’
‘Dat slaat nergens op,’ zei ik, terwijl ik met mijn boodschappentassen jongleerde. ‘Ik woon alleen. En ik ben de hele dag weg.’
Ze schudde haar hoofd alsof ze mijn excuus van tafel veegde. « Nee, er is iemand binnen. Ik hoorde rond het middaguur een man schreeuwen. Ik heb zelfs aangeklopt. Niemand deed open. »
Haar stellige overtuiging maakte me ongerust, hoewel ik probeerde dat te verbergen met een lach. « Het is waarschijnlijk de tv. Ik laat hem soms aanstaan, zodat het lijkt alsof er iemand thuis is. »
Maar toen ik binnenstapte, voelde de sfeer… vreemd aan. Muf, gespannen, bijna verwachtingsvol. Ik liet mijn tassen vallen en liep langzaam door het huis. Alles leek onaangeroerd – ramen op slot, geen sporen van inbraak, niets verplaatst of verdwenen. Uiteindelijk overtuigde ik mezelf ervan dat mijn buurman iets verkeerd had verstaan en probeerde ik het van me af te zetten.
Maar die nacht heb ik nauwelijks geslapen.
