Maanden verstreken en mijn ouders spraken slechts sporadisch, beleefd en oppervlakkig. Ze vroegen niet naar mijn nieuwe appartement of hoe ik me voelde, en ik gaf die informatie ook niet uit mezelf. Ik liet ze aannemen dat ik het moeilijk had, dat ik terug naar de kelder was gekropen. Maar ik was niet van plan dat te doen.
Toen klopte er op een avond, slechts zes maanden nadat ik was verhuisd, iemand op mijn deur. Ik gluurde door het kijkgaatje en was verrast mijn familie in de gang te zien. Hun gezichtsuitdrukkingen stonden in schril contrast met de zelfvoldaanheid en het zelfvertrouwen dat ze hadden getoond toen ik ze voor het laatst zag.
Ik deed de deur open en veinsde verbazing. « Mam, pap, Marcus, Sandra – wat brengt jullie hier? »
Sandra sprak als eerste, haar stem miste haar gebruikelijke bravoure. « We zitten… in financiële problemen. Marcus is zijn baan kwijtgeraakt en de hypotheek is te hoog voor ons. »
Ik knikte, de ironie van de situatie ontging me niet. « Ik begrijp het. Dat klinkt moeilijk. »
Mijn vader, die tot dan toe gezwegen had, nam het woord: « We hoopten… misschien heb je wat ruimte? Even maar. »
Ik zweeg even en liet hun ongemak in de lucht hangen. Ik dacht aan al die keren dat ik me niet welkom had gevoeld in mijn eigen huis, aan de kelder die ze me als compromis hadden aangeboden. Maar wraak was niet wat ik wilde.
