De illusie van elegantie spatte uiteen. De gasten stonden op. Champagne morste, hakken kletterden luid op de dansvloer. De muziek was allang gestopt, maar de stilte was oorverdovend.
Een paar uur later, in de steriele badkamer van het St. Vincent’s Hospital, liep Christopher door de gangen in een roodgevlekt overhemd. Beatrice stond naast hem, trillend, met een zijden zakdoek in haar hand. De klok tikte met elke seconde die verstreek luider.
Eindelijk kwam de dokter naar buiten, met een zelfverzekerde blik op zijn gezicht. « Haar toestand is praktisch, net als die van een kind, » zei hij voorzichtig. « Wat een fatale val. »
Christophers opluchting was voelbaar in een gebroken zucht. Toen ging die over naar zijn moeder. « Je hebt ze bijna gedood. »
Beatrice stond langzaam op. « Het was een ongeluk. Je moet me geloven. »
« Je hebt de stoel naar voren getrokken, » zei hij. « Iedereen heeft je gezien. »
Haar lippen trilden. « Ik probeerde iets te vervangen. »
Hij staarde haar geschokt aan. « Je trots zou vandaag twee nuttige levens kunnen redden. Een punt is het nooit waard. »
Hij draaide zich om en ging naar Elena’s kamer, Beatrice achterlatend in de gang.
Binnen was Elena bleek maar bewusteloos, met een beschermende hand op haar buik. Christopher pakte zachtjes haar hand. « Je bent veilig, » fluisterde hij. « Jullie allebei. »
Tranen welden op in haar ogen. « Hij heeft nooit van me gehouden, hè? »
Hij drukte zijn voorhoofd tegen het hare. « Toen verloren we ons allebei. »
Terwijl het schandaal zich ontvouwde, verspreidde de onthulling van de dinerfoto, die Elena’s ondergang zou markeren, zich door kranten en sociale media. Krantenkoppen schreeuwden om wreedheid bij de overdracht van sferen. De achternaam Harrington, synoniem voor charme, werd een aanfluiting.
Beatrice’s vrienden belden haar niet meer terug. Haar toestemming werd verleend zonder enige verantwoording. Haar reputatie-imperium begon af te brokkelen.
Ondertussen herstelde Elena langzaam maar gestaag. De hartslag van haar baby was zwaar. Christopher bracht elke nacht in het ziekenhuis door en week geen moment van haar zijde.
Drie weken later werd hun dochtertje Iris geboren – klein maar gezond, met gehuil dat de steriele woonkamer vulde. Beatrice was weg.
Maar op een middag, toen Elena zich klaarmaakte om het ziekenhuis te verlaten, trof ze Beatrice aan, wachtend in de gang. De methode van deze indrukwekkende vrouw is gevaarlijk
