Ze was somber en haar ogen waren gezwollen van slapeloze nachten.
« Elena, » zei ze zachtjes, « mag ik haar alsjeblieft zien? »
Christopher stapte naar voren, zijn toon vastberaden. « Je hebt al veel gedaan. »
Maar Elena trapte op Beatrice en trok aan iets anders – geen wrede matriarch, maar een gebroken vrouw, verteerd door verdriet. « Laat haar, » fluisterde ze.
Beatrice liep langzaam naar het bedje. Toen het het kleine gezichtje van Iris raakte, stroomden de tranen over haar wangen. « Ik had haar van deze wereld kunnen wissen voordat ze er überhaupt was, » zei ze trillend. « Allemaal omdat ik dacht dat mijn trots belangrijker was dan liefde. »
Elena knikte. « Je kunt deel uitmaken van haar leven, maar het is belangrijk om te onthouden dat je erbij hoort. »
Maanden verstreken. Beatrice had het moeilijk. Ze bezocht discreet het huishouden, hielp in het huishouden en trok zich terug in plaats van bevelen te geven. De spanning tussen hen begon te smelten.
Een jaar later, op Iris’ eerste verjaardag, hief Beatrice haar glas om te toosten. Haar stem trilde. « Vroeger geloofde ik dat kracht controle betekende. Maar dit gezin heeft me geleerd dat ware kracht voortkomt uit liefde en vergeving. »
Elena zou nuttig zijn. Christopher gaf haar een klap op haar hand. De gasten klapten zachtjes, een warme, versleten sfeer die vaak wreedheid uitstraalde.
Toen Elena arriveerde, reikte Beatrice naar haar stoel en hield haar vast.
Voor het eerst lachte iedereen – niet spottend, maar kalm.
