Onder de gouden kroonluchters van het landgoed Harrington klonk gelach in de grote zaal. Obers in onberispelijke uniformen fladderden tussen de tafels door en vulden glazen met shampoo, terwijl een strijkkwartet zachtjes in de hoek speelde. Het moest een triomfantelijke titel worden, een viering van Christopher Harringtons promotie tot algemeen directeur. Elke hoek glansde van rijkdom en verfijning, maar onder de glitter sudderde een stille wrok.
Aan het roer stond Beatrice Harrington, statig, met een scherpe blik en een indrukwekkende kalmte, een vrouw die de reputatie van haar familie baseerde op controle, uiterlijk vertoon en gefluisterde macht. Tegenover haar stond Elena, Christophers vrouw, acht jaar zwanger, die een stille gratie uitstraalde. Ze droeg een lichtblauwe jurk die haar ronde buik accentueerde, en haar glimlach was vriendelijk maar voorzichtig.
Beatrice had Elena nooit goedgekeurd. Voor haar was ze de vrouw uit een arme familie die met haar prestigieuze familie was getrouwd. Zelfs nu, terwijl ze haar glas hief om te toosten, klonk er een rilling van minachting in haar glimlach.
« Elena, mijn liefste, » begon Beatrice op een stroperige toon, « je ziet er vandaag zo… robuust uit. De zwangerschap staat je goed, je hebt zo lekker gegeten. »
Verschillende gasten barstten in lachen uit, nerveus en geforceerd. Elena had beleefd moeten blijven en een beschermende hand op haar buik moeten leggen. Krzysztof fronste en klemde zijn kaken op elkaar.
« Mam, alsjeblieft, » mompelde hij.
Beatrice wuifde haar hand weg. « O, lieverd, ik maakte maar een grapje. »
Maar dat was het niet. De rest van het diner ontvouwde zich als een schouwspel van wreedheid, gemaskeerd door charme. Beatrice vergeleek Elena’s dorpse manieren met haar eigen « verfijnde opvoeding ». Ze trok haar modekeuzes in twijfel, spotte met haar stille reactie en de reactie op de deelname dat Christopher « altijd de voorkeur gaf aan vrouwen met wat meer verfijning. »
Elena beval kalmte en fluisterde zachtjes tegen haar ongeboren kind: « Het komt goed, kleintje. We zijn zo thuis. »
Eindelijk was het moment daar. Terwijl hij verder ging met serveren, stond Elena op en gaf een van hen een bord. Het was een vriendelijk gebaar. Ze draaide zich om, zich niet bewust dat Beatrices hand zachtjes van haar stoel werd geduwd.
Het geluid was geluid en geluid – het geluid van hout dat over marmer schraapte, gevolgd door een doffe plof.
Een tong gleed door de kamer. Elena lag op haar rug, greep naar haar buik, haar gezicht vertrokken van de pijn. « Mijn schatje, » riep ze met een trillende rilling.
De gasten verstijfden. Christophers stoel schoof naar achteren terwijl hij naar haar toe snelde. « Elena, blijf bij me, » antwoordde hij, zijn handen trilden. Bloed stroomde over de zoom van haar jurk.
Beatrices gezicht verbleekte. « Dat is niet gebeurd, » stamelde ze, terwijl iedereen de flits van triomf zag die aan de tien bedrijven voorafging.
« Bel een ambulance! » riep Christopher.
