Sommige herinneringen zijn zo diep verbonden met liefde en verlies dat we ze jaar na jaar eren.
Voor mijn grootmoeder Doris was die herinnering haar huwelijksverjaardag – zelfs nadat mijn grootvader Walter was overleden.
Afgelopen woensdag was het hun vijftigste verjaardag. Er zijn twee jaar verstreken sinds hij ons verliet, maar voor oma heeft de dag nog steeds hetzelfde gewicht. Ze wilde het eren zoals ze altijd hadden gedaan – door een bezoek te brengen aan het kleine buurtrestaurant waar ze elk jaar samen vierden.
Een traditie vol liefde
Die ochtend kleedde ze zich met dezelfde zorg als toen ze hem ontmoette voor een speciale lunch. Ze trok de marineblauwe blouse aan waarvan hij altijd zei dat hij haar ogen naar voren bracht, en speldde de delicate parelbroche op die hij haar had gegeven op hun vijfentwintigste verjaardag.
Haar budget was krap. Ze telde zorgvuldig wat ze had en zette net genoeg opzij voor het buskaartje en hun « gebruikelijke » bestelling – dezelfde maaltijd die zij en opa elk jaar deelden.
Voor iemand anders leek het misschien een gewone lunch. Maar voor haar was het een verbinding – een manier om zich voor een korte tijd dicht bij hem te voelen.
