Elke zondag kwam de weduwe naar hem toe. Het was bijna een jaar geleden dat haar man was overleden, maar ze had geen enkele week gemist. Zwarte jurk, zwart hoofddoekje, verse bloemen – alles was zoals altijd. Alleen werd haar hart steeds zwaarder. Vandaag droeg ze zoals gewoonlijk een bos gladiolen en liep zachtjes over het grind tussen de rijen grafstenen.
Maar zodra ze bij het graf van haar man kwam, leek er iets vreemd. Eerst dacht ze dat het een spel van licht was. Toen kneep ze haar ogen samen – en haar hart zonk. Direct bij de steen, bijna onder de bloemen, zat een donkere, oneffen kuil in de grond. Alsof iemand van binnenuit groef. Of… van buitenaf?
De vrouw stopte abrupt en probeerde haar trilling onder controle te houden. De bloemen glipten uit haar handen en vielen naast de kuil. Haar borst kneep samen, alsof er minder lucht was. Ze stapte dichterbij en ging langzaam op haar knieën zitten. De aarde rondom was los, alsof die recent was verstoord. Haar hand raakte onwillekeurig de steen aan, alsof ze zelfs na de dood steun zocht bij haar man.
“Dat kan niet…,” fluisterde ze. “Heeft iemand geprobeerd het graf te openen?”
Bezorgde gedachten flitsten door haar hoofd. Waar kwam die kuil vandaan? Waarom precies hier? Wat als…? Ze keek in het gat – en voelde de angst langzaam haar ruggengraat oplopen. Plots zag de weduwe iets heel verschrikkelijks en onvoorstelbaars
Maar toen merkte ze kleine sporen aan de rand van het gat. Scherp, als klauwen, maar te klein voor een roofdier. Ze herinnerde zich een oud boek dat haar man vaak aan hun kleinkinderen voorlas – over ondergrondse tunnels en mollen – en boog zich dichterbij.
De tunnel ging echt diep, maar niet recht naar beneden, eerder een beetje opzij. Het was geen menselijke doorgang. En zeker geen kwade bedoeling.
“Mollen…” fluisterde ze opgelucht. “Kleine, domme mollen…”
