De geur van citroenschoonmaakmiddel vulde de keuken terwijl ik de schappen wreef. Op de achtergrond zoemde de vaatwasser, waardoor het huis gehuld werd in een geruststellende stilte.
Nauwelijks had ik de spons in de gootsteen gegooid toen de deurbel ging.
Ik opende de deur – voor mij stond een lange, keurig uitziende man met een lach die zo uit een tandpastareclame leek te komen. In de ene hand hield hij een leren aktetas, in de andere een stijlvol smartphone.
“Goedemorgen!” zei hij opgewekt. “Ik zoek meneer Lambert. U bent zeker de schoonmaakster – Lilia, klopt dat? Ik ben zijn zakenpartner, David. Aangenaam kennis te maken.”
Voordat ik iets kon zeggen, keek hij op zijn horloge en voegde eraan toe:
“Mevrouw Lambert heeft me uw foto laten zien!”
Mijn hart sloeg een slag over.
“Mevrouw Lambert?” vroeg ik voorzichtig, terwijl ik probeerde kalm te blijven.
“Ja! Zij en Grisha vormen een perfect paar,” zei hij grijnzend.
Mevrouw Lambert? En ik dan? De schoonmaakster? Ik besloot mijn nieuwsgierigheid te volgen.
“Kom binnen, alstublieft,” zei ik, licht knikkend. “Kent u de heer en mevrouw Lambert al lang?”
“Jaren al,” antwoordde David terwijl hij plaatsnam op de bank. “Ze zijn zo gelukkig, zo perfect op elkaar afgestemd. Dat kan bijna niemand benijden.”
Ik forceerde een glimlach, mijn handen trilden. Om een excuus te hebben om de kamer te verlaten, pakte ik een glas water. Wie was toch die ‘mevrouw Lambert’?
Toen ik terugkwam, bladerde David door zijn telefoon. Toen hij mij zag, lichtte zijn gezicht op:
“Ik heb een foto van hen. Wilt u die zien?”
Hij hield zijn telefoon naar me uit. Ik keek naar het scherm en voelde mijn bloed wegtrekken. Op de foto kuste mijn zus Alena mijn man Grigori.
“Mooi, hè?” zei David met een glimlach.
Mijn stem trilde terwijl ik vroeg:
“Wanneer is deze foto genomen?”
