“Wanneer is deze foto genomen?”
“Ongeveer een jaar geleden, tijdens een bedrijfsfeest. Grisha stelde haar voor als zijn vrouw. Ik dacht dat hij vrijgezel was, totdat ik ze samen op straat zag. Hij zei: ‘Mag ik je voorstellen aan mijn vrouw?’”
Ik kneep hard in mijn glas. Schoonmaakster? Dit moest een grap zijn.
- Hebt u nog meer foto’s van hen samen?
- Heeft u bewijzen voor deze zaak?
- Wilt u nog meer details horen?
“Natuurlijk! Hier is er nog een…”
Mijn hoofd tolde. David keek me bezorgd aan:
“Lilia, gaat het wel?”
“Alles is prima,” antwoordde ik met een gedwongen glimlach. “Wilt u misschien koffie terwijl u op de heer Lambert wacht?”
Hij knikte, onbewust dat de spanning in de keuken niet alleen door het kokende water kwam, maar ook door mij.
Ik bracht de koffie en ging naast hem zitten, mijn hart bonkte in mijn borstkas. David roerde rustig in zijn kopje.
“David,” begon ik kalm, “kijk eens naar de foto op de schoorsteenmantel.”
Hij stond op, pakte het fotolijstje en fronste zijn wenkbrauwen:
“Is dat… zij?” vroeg hij verward.
“Precies,” bevestigde ik. “En dat naast mij is mijn man, Grigori Lambert.”
David stond sprakeloos.
“Wacht even… wat bedoelt u precies?”
“Ik ben niet de schoonmaakster. Ik ben de echte mevrouw Lambert.”
Zijn gezicht kleurde wit en hij zette het fotolijstje neer alsof het hem verbrandde.
“Ik… ik dacht… Alena…”
“Zij stelde zich voor als mevrouw Lambert, klopt?” maakte ik zijn zin af. “Grigori en zij. En u gelooft dat.”
“Ik… ja. Het spijt me. Ik wist het niet, echt niet!”
Er viel een stilte terwijl ik hem zenuwachtig heen en weer zag bewegen.
“David, waarom bent u vandaag hier gekomen?”
Hij zweeg, vervolgens zuchtte hij:
“Ik wilde Grigori overtuigen om zijn aandeel in het bedrijf aan mij te verkopen. Maar… het is ingewikkeld.”
“Waarom precies?”
Hij slikte:
“Het aandeel staat niet op zijn naam maar op die van mevrouw Lambert, dat bent u. Zijn zus… zij heeft geweigerd te verkopen. Ik dacht dat zij het was.”
“Dus Alena heeft mijn handtekening vervalst?”
David leek ontzet:
“Ik wist niet dat het nep was, maar ja, zij heeft de verkoop tegengehouden.”
Ik glimlachte bitter:
“Nu is alles duidelijk.”
Hij keek naar de grond.
“Het spijt me. Ik wilde u hier niet bij betrekken.”
“Het is niet uw schuld,” zei ik koel. “Aangezien u hier bent, maken we de deal dan maar af. Wat biedt u voor het aandeel?”
Hij leek verrast, maar noemde een indrukwekkend bedrag.
“Aanvaardbaar,” antwoordde ik kalm. “Laat uw juristen morgen de documenten opsturen.”
“Natuurlijk. Dank u, mevrouw Lambert.”
“Geen probleem. We maken het officieel.”
De volgende avond stormde Grigori het huis binnen, zijn gezicht rood van woede.
“Wat heb je gedaan?!”
Ik zat op de bank met een boek, zonder op te kijken.
“Goedenavond, Grisha. Een zware dag?”
“Doe niet zo dom!” gromde hij terwijl hij zijn jas op de stoel smeet. “Je hebt mijn aandeel verkocht! Weet je wel wat je hebt gedaan?!”
Ik legde het boek neer.
“Ik weet het heel goed. Ik heb jouw probleem opgelost.”
“Mijn probleem?! Het is mijn bedrijf, mijn toekomst!”
Ik stond op.
“Nee, Grisha. Het aandeel is van mij. En nadat ik de waarheid ontdekte, nam ik het heft in handen.”
Hij werd bleek.
“Wat… wat heb je ontdekt?”
“Dat Alena jouw ‘vrouw’ is. Of dacht je dat ik er nooit achter zou komen?”
Hij verstijfde.
“Ik… ik kan alles uitleggen…”
“Dat hoeft niet meer. Ik heb al een advocaat geraadpleegd. En ja, ik vraag om scheiding.”
“Scheiding?! Meen je dat?”
