« Het spijt me, » fluisterde hij. « We zijn haar kwijt. »
Er was stilte in de kamer, alleen onderbroken door Lily’s stille kreet uit de andere couveuse.
Kylie slikte. Ze had de dood al eerder gezien, maar deze was anders.
Iets aan haar liet haar gewoon niet los.
Misschien was het omdat ze zelf een tweelingzus had die in het kraambed stierf – een pijn die ze nooit helemaal begreep.
Megan was zwak, maar bij bewustzijn genoeg om te vragen: « Mag ik … Kan ik ze zien? Allebei? » Haar stem trilde van liefde en wanhoop.
Kylie aarzelde. Het was niet volgens de procedure – een dode pasgeborene dichter bij een andere brengen – maar toen ze Megan’s betraande ogen zag, kon ze niet weigeren.
Ze pakte Grace’s kleine lichaam op, wikkelde het in een zachtroze deken en droeg het naar de couveuse, waar Lily zachtjes ademde.
‘Heel even,’ fluisterde ze in zichzelf, terwijl ze het branden van de tranen voelde.
Terwijl ze Grace voorzichtig naast haar tweelingzus legde, bewoog Lily.
De pasgeborene stak zijn hand uit – met een zachte, bevende beweging – en legde die op de borst van zijn zus.
Kylie hield haar adem in.
Een fractie van een seconde dacht ze dat het maar een reflex was. Maar toen piepte de monitor.
Eens. Tweede. De lijn, die zojuist vlak was geweest, begon weer te knipperen.
Kylie’s knieën knikten toen ze naar het scherm keek, overspoeld met ongeloof.
« Oh God… » fluisterde ze. « Haar hart klopt. »
Een paar seconden lang bewoog niemand. Het zwakke signaal op de monitor werd sterker en stabieler.
Kylie knipperde snel met haar ogen, bang dat het een hallucinatie was.
« Dokter! » riep ze, haar stem brak. « Hij reageert! »
Het medische team ging met ongeloof weer aan het werk.
De neonatoloog leunde over Grace heen en controleerde de parameters.
‘We hebben een pols,’ mompelde hij. « Hoe is dat mogelijk? »
Binnen enkele minuten kwam de kamer weer tot leven – het zuurstofgehalte werd aangepast, monitoren werden aangesloten, adrenaline werd voorbereid.
Grace’s borst begon in het ritme van haar zus op en neer te gaan.
Kylie kon nauwelijks ademen. « Stop niet, » fluisterde ze. « Blijf bij ons, kleintje. »
Bij zonsopgang ademde Grace zelfstandig – zwak, maar levend.
De artsen konden het niet verklaren. Sommigen spraken van een « spontaan herstel », anderen van een fout in de monitoring.
Maar Kylie wist wel beter. Ze voelde iets op het moment dat deze twee meisjes elkaar aanraakten – iets dat dieper ging dan medicijnen.
Een paar uur later werd Megan wakker in de verkoeverkamer.
Ze opende haar ogen en zag haar man naast haar zitten met tranen op haar wangen.
‘Ze leven allebei,’ fluisterde hij. « Lily en Grace – allebei. »
Megan dacht dat ze aan het dwalen was. « Nee… Ze zeiden tenslotte… »
‘Hij ademt,’ onderbrak Daniel met trillende stem. « Ze is klein en zwak, maar ze leeft. De verpleegster – Kylie – gaf nooit op. »
Megan barstte in tranen uit. Toen Kylie een paar minuten later de kamer binnenkwam, pakte haar uitgeputte moeder haar hand.
« Je hebt haar gered », riep ze. « Je hebt mijn kind gered. »
Kylie glimlachte zachtjes en schudde haar hoofd. ‘Nee, mevrouw Riley. Ze hebben elkaar gered. »
In de weken daarna bleven beide meisjes op de intensive care.
Grace’s vooruitgang was langzaam maar gestaag.
Elke fase – de constante hartslag, de eerste keer dat ze zelfstandig ademde, de eerste keer dat ze haar ogen opende – was een wonder.
Elke avond bezocht Kylie de tweeling voor het einde van haar dienst.
Ze keek toe hoe ze naast elkaar sliepen, altijd hand in hand – alsof ze bang waren om los te laten.
Het ziekenhuispersoneel begon hen « Miracle Sisters » te noemen.
Journalisten hoorden van het verhaal, maar de heer en mevrouw Riley weigerden te worden geïnterviewd.
« Het is geen geschiedenis », zei Daniel tegen een verslaggever. « Het is een zegen – en een verpleegster die naar haar hart luisterde. »
Tegen de tijd dat de tweeling zes weken later werd ontslagen, woog Grace hetzelfde gewicht als haar zus.
Kylie stond naast de familie toen ze de afdeling verlieten, de tranen stroomden over haar wangen.
« Je zult altijd een deel van onze familie zijn, » zei Megan en omhelsde haar stevig.
Kylie glimlachte door de tranen heen. « Het is een eer om deel uit te maken van hun leven. »
En dat was het inderdaad.
Drie jaar later reed Kylie naar Riley’s ouderlijk huis in Massachusetts.
Roze en witte ballonnen zweefden op de veranda en op het spandoek stond: « Gefeliciteerd met je 3e verjaardag, Lily en Grace! »
Ze had een doosje in haar handen: twee zilveren armbanden met de namen van de meisjes erop.
Toen ze naar de deur liep, verscheen Megan met een brede glimlach. « Je hebt het gedaan! »
Binnen renden de tweeling lachend door de woonkamer.
Ze waren onafscheidelijk – altijd naast elkaar, altijd hand in hand.
Kylie voelde haar hart samentrekken toen ze ernaar keek. Gezond. Gelukkig. Wonen.
