« Kom op, tante Kylie! » riep Lily en trok haar hand terug.
Grace giechelde naast haar, haar gouden krullen stuiterden.
Tante Kylie. Zo noemden ze haar altijd. Deze titel vervulde haar nog steeds met dankbaarheid.
Later, toen de taart werd geserveerd, bracht Daniël een toost uit.
« Drie jaar geleden kregen we te horen dat een van onze dochters het niet zou overleven.
Maar dankzij het mededogen van één vrouw – en de liefde van één zus – vieren we vandaag beide. »
Iedereen klapte en Kylie bloosde en keek naar beneden. « Ik heb alleen gedaan wat mijn hart me zei te doen, » fluisterde ze.
Na het feest, toen de zon onderging, zaten Megan en Kylie op de veranda en keken hoe de tweeling vuurvliegjes ving.
« Weet je, » zei Megan zachtjes, « ze slapen nog steeds hand in hand. Als de een loslaat, wordt de ander wakker. »
Kylie glimlachte. « Sommige banden beginnen al voor de geboorte. En ze houden nooit op. »
Ze dacht aan die nacht – de chaos, de stilte, het moment dat Lily’s hand Grace’s borst raakte.
Het veranderde haar leven voor altijd.
Het verhaal van « Touch of the Twins » is een stille legende geworden in het ziekenhuis.
De nieuwe verpleegsters kregen te horen over de nacht waarin mededogen het won van de procedure.
En als Kylie zich moe of twijfelachtig voelde, dacht ze aan de twee kleine meisjes – en het wonder waarvan ze getuige was, niet door wetenschap, maar door liefde.
Jaren later, toen Lily en Grace naar school gingen, brachten ze Kylie een tekening.
Het beeldde twee meisjes af die elkaars hand vasthielden onder de felle zon.
Aan de onderkant, in kinderhandschrift, stonden de woorden:
« Bedankt dat je ons bij elkaar hebt gehouden. »
Kylie heeft de tekening ingelijst en in haar kantoor opgehangen.
Hij herinnerde haar er elke dag aan dat het beste medicijn soms niet in machines of medicijnen zit, maar in de warmte van menselijke aanraking.
