Desondanks had de familie het moeilijk en projecteerde hun angst voor de dood, erfenisconflicten en sociale schaamte op Carmens persoonlijke beslissing.
Sommige familieleden maakten zich zorgen over wat de buren zouden zeggen, wat de diepgewortelde leeftijdsdiscriminatie blootlegde die stilletjes onder de oppervlakte van beleefde gesprekken schuilgaat.
Anderen vreesden de lasten van de mantelzorg, wat aantoont hoe liefde op oudere leeftijd vaak wordt gezien als een ongemak in plaats van een keuze.
Carmen daagde hen rechtstreeks uit en vroeg waarom een huwelijk op negenentwintigjarige leeftijd wordt gevierd, terwijl een huwelijk op negenentachtigjarige leeftijd als een pathologie wordt beschouwd.
Haar vraag was confronterend en leidde tot een ongemakkelijke reflectie waar niemand op voorbereid was.
Psychologen wijzen erop dat de maatschappij ouderen vaak als kinderen behandelt en hen onder het mom van bescherming hun autonomie ontneemt.
Carmen verwierp die rol en benadrukte dat helderheid niet ondanks, maar soms juist dankzij de leeftijd komt.
Ze vertelde hoe verdriet haar begrip van vreugde had verscherpt en hoe de tijd haar had geleerd wat er echt toe doet.
Het gelach verstomde, maakte plaats voor spanning en vervolgens voor stilte, toen de familieleden hun eigen angst onder ogen zagen om alleen oud te worden.
Sociale media verspreidden Carmens verhaal vervolgens razendsnel, waardoor het publiek in een alarmerende snelheid verdeeld raakte tussen bewondering en scepsis. Haar aanhangers prezen haar moed en noemden het een radicale daad van zelfbeschikking in een cultuur die geobsedeerd is door jeugd.
Critici beschuldigden het verhaal ervan verval te romantiseren en in zijn wereldbeeld geen onderscheid te kunnen maken tussen veroudering en achteruitgang.
