Op 89-jarige leeftijd koos ze opnieuw voor de liefde en dwong ze iedereen om hun angst voor het ouder worden onder ogen te zien.
Toen Carmen aankondigde dat ze op negenentachtigjarige leeftijd ging trouwen, vulde de zaal zich met gelach; geen vreugde, maar ongeloof, het soort ongeloof dat ongemak maskeert met ideeën die de maatschappij liever niet onder ogen ziet.
Sommige familieleden dachten dat het een grap was, anderen vreesden dementie, terwijl enkelen zich in stilte voorbereidden op wat zij beschouwden als een onvermijdelijke tragedie vermomd als romantiek.
Niemand vroeg Carmen hoe ze zich voelde, wat ze wilde of waarom ze zo lang had gewacht om zo vol zelfvertrouwen over de liefde te spreken.
Haar aankondiging brak een ongeschreven regel: dat verlangen, partnerschap en hoop privileges zijn die voorbehouden zijn aan jongeren en die met het ouder worden in stilte verdwijnen.
Carmen had decennialang zelfstandig geleefd, twee partners begraven, kinderen grootgebracht en ziektes overleefd die mensen van de helft van haar leeftijd fataal zouden zijn geweest.
Zijn familie mat zijn vermogen om lief te hebben echter niet af aan zijn veerkracht, maar aan het getal dat op zijn geboorteakte stond.
De geruchten volgden elkaar snel op en suggereerden manipulatie, financiële motieven of eenzaamheid die het oordeel vertroebelde, waarmee werd aangetoond hoe snel autonomie in twijfel wordt getrokken zodra er rimpels verschijnen.
Carmen luisterde kalm, met een vastberaden houding en een heldere stem, en weigerde zich te laten meeslepen door aannames die als bezorgdheid werden vermomd.
Hij legde uit dat liefde niet ophield te bestaan toen zijn haar grijs werd, en dat vriendschap evenmin aan betekenis verloor met het verstrijken van de tijd.
Haar verloofde, Mateo, was tweeënnegentig jaar oud, scherpzinnig, geduldig en had geen enkele behoefte om iets aan iemand te bewijzen, behalve aan de vrouw die hij aanbad.
Ze ontmoetten elkaar op een muziekevenement in de buurt en vonden elkaar in oude platen, langzame dansen en het gedeelde besef dat de toekomst nooit gegarandeerd is.
Hun band was niet overhaast, roekeloos of naïef, maar weloverwogen en gevormd door verlies, overleven en dankbaarheid, in plaats van door fantasie.
