De prijs van verraad
De tl-lampen in rechtszaal 3B voelden alsof ze gaten in mijn schedel brandden. Mijn man, Trevor, leunde achterover in zijn stoel met die zelfvoldane glimlach die ik zo was gaan haten. Drie jaar huwelijk, en eindelijk zag ik hem voor wie hij werkelijk was. Niets had me echter kunnen voorbereiden op wat er vervolgens zou gebeuren.
‘Edele rechter,’ zei Trevors advocaat, Michael Cross, terwijl hij opstond. Zijn dure pak en strak achterovergekamde haar straalden arrogantie uit. ‘Mijn cliënt is meer dan geduldig geweest. Mevrouw Blackwood heeft geprobeerd bezittingen te verbergen en mijn cliënt zijn rechtmatige deel van de huwelijksgoederen te ontzeggen.’
Mijn maag draaide zich om. Mevrouw Blackwood. Ik had mijn meisjesnaam, Martinez, voor mijn bedrijf behouden, maar wettelijk gezien was ik nog steeds aan deze man verbonden.
Rechter Patricia Henley, een strenge vrouw van eind vijftig met zilvergrijs haar strak in een knot, keek over haar bril naar de papieren. « Meneer Cross, wilt u alstublieft de laatste eisen van uw cliënt presenteren? »
Trevor stond langzaam op, met die vertrouwde glans in zijn ogen – dezelfde blik die hij kreeg als hij een grote investeringsdeal sloot. Alleen was ik dit keer de deal.
‘Edele rechter,’ klonk Trevors stem door de stille rechtszaal. ‘Ik vraag niets onredelijks. Californië is een staat waar gemeenschap van goederen geldt. Ik vraag alleen wat mij wettelijk toekomt: de helft van alles wat we tijdens ons huwelijk hebben verworven.’
Hij draaide zich om en keek me recht aan, zijn blik werd bijna kwaadaardig. ‘Dat omvat de helft van Isabella’s technologiebedrijf, dat nu ongeveer vijftien miljoen dollar waard is. Het omvat ook de helft van de nalatenschap van haar grootmoeder, die ze twee jaar geleden erfde – nog eens acht miljoen aan onroerend goed en antiek.’
Mijn handen balden zich tot vuisten. De nalatenschap van mijn grootmoeder. De vrouw die me opvoedde, die me leerde wat kracht en onafhankelijkheid betekenen. Trevor wilde ook de helft van haar erfenis.
Toen deed Trevor iets waardoor het me bloed in de aderen stolde. Hij begon te lachen. Een luide, uitbundige lach die door de hele rechtszaal galmde.
‘Nou ja, kom op zeg,’ grinnikte hij, terwijl hij om zich heen keek alsof hij een voorstelling gaf. ‘Ik neem de helft van haar miljoenen in beslag, inclusief de nalatenschap van haar grootmoeder, en daar kan ze niets aan doen. De wet staat aan mijn kant.’
De rechtszaal barstte los. Gefluister, gehijg. Mijn advocaat, Rebecca Stone, mompelde een vloek in zichzelf. Rechter Henley sloeg hard met haar hamer.
“Orde! Orde in mijn rechtszaal!”
Maar Trevor bleef lachen. « Sorry, Edelheer, maar dit is wel erg makkelijk. Ik heb een goede vrouw aan de haak geslagen, nietwaar? »
Er knapte iets in me. Geen woede – ik was woede allang voorbij. Het was iets kouders, iets kalmers. Wekenlang had ik moeten aanhoren hoe hij en zijn advocaat me afschilderden als een hebzuchtige vrouw die hem probeerde te beroven van wat hem toekwam. Ik had hem zien liegen over het steunen van mijn carrière, over het helpen opbouwen van mijn bedrijf, over het feit dat hij de toegewijde echtgenoot was die zijn eigen ambities voor de mijne had opgeofferd.
Maar ik had iets wat Trevor niet wist. Iets dat alles zou veranderen.
Ik stond langzaam op, mijn stoel schraapte over de tegelvloer. Het werd stil in de rechtszaal. Iedereen keek naar me toen ik een dikke manilla-envelop uit mijn tas haalde. Mijn hakken tikten op de vloer terwijl ik naar de bank van rechter Henley liep.
Trevor hield plotseling helemaal op met lachen.
Met vaste hand overhandigde ik de envelop aan rechter Henley. « Edele rechter, » zei ik, met een heldere en vastberaden stem. « Ik denk dat u dit moet zien voordat u een beslissing neemt. »
Rechter Henley nam de envelop aan, haar wenkbrauwen opgetrokken van nieuwsgierigheid. Ze opende hem voorzichtig en begon te lezen. Ik zag haar gezicht veranderen: van lichte interesse naar verwarring, vervolgens naar verbazing, en uiteindelijk naar iets wat bijna op amusement leek.
Ze keek op naar Trevor, toen weer naar de papieren, en vervolgens weer naar Trevor. Haar uitdrukking verstrakte tot iets wat ik nog nooit eerder op het gezicht van een rechter had gezien.
En toen deed rechter Patricia Henley iets wat ik nog nooit eerder een rechter in een rechtszaal had zien doen.
Ze barstte in lachen uit.
