Even dacht ik dat ze een grapje maakte, dat ze zich dood hield zoals ze vroeger als kind deed. Maar toen ik naar haar toe rende, met mijn knieën op de parketvloer, was haar huid koud en haar lippen bleek. « Emily! » riep ik, terwijl ik haar schouders schudde. Geen antwoord. Mijn hart bonsde zo hard dat ik nauwelijks kon ademen.
Achter me ging het gelach door – nerveus, onzeker. Mijn zus, Claire, stond een paar meter verderop, haar gezicht vertrokken in een grimas die amusement en schuldgevoel mengde. « Rustig maar, Aaron, » zei ze met een grijns. « Het is maar een grapje. »
« Een grapje? » snauwde ik. « Ze is bewusteloos! »
Claire rolde met haar ogen. « We waren gewoon een spelletje aan het spelen. Kijken wie het meeste water kan drinken zonder over te geven. Ze was net nog in orde. »
Haar woorden troffen me als een klap. Mijn blik dwaalde af naar de halflege fles op tafel. Ik pakte hem op en rook eraan – hij stonk naar iets chemisch, bitters. Mijn maag kromp ineen. Het was niet zomaar water.
« Wat heb je haar in godsnaam gegeven? » vroeg ik.
Claire sloeg haar armen uitdagend over elkaar. « Bemoei je niet met me, Aaron. Het was water – misschien een beetje wodka, ik weet het niet. Je doet altijd alsof je beter bent dan iedereen. Ze stemde toe om mee te spelen! »
Ik hoorde niets meer. Bloed bonsde in mijn oren. Ik gaf haar een harde klap. Het geluid echode door de kamer. Er klonk gezucht, toen stilte. De venijnige stem van mijn moeder sneed erdoorheen: « Klootzak! Durf je zusje niet aan te raken! »
Maar ik pakte Emily al in mijn armen en rende naar de deur. Mijn zicht vervaagde toen ik de trap op strompelde, schreeuwend om hulp, dat iemand 112 moest bellen. Achter me vervaagde het gelach – alleen het gevloek van mijn moeder was te horen. Uren later, in het steriele licht van het ziekenhuis, zat ik naast het bed van mijn dochter, haar slappe hand in de mijne. En net toen ik dacht dat niets mij meer kon verrassen, belde mijn moeder de volgende ochtend – met trillende stem.
« Alsjeblieft, Aaron, » fluisterde ze. « Geef je zus een kans op leven…
Ik had niet geslapen. De klok aan de ziekenhuismuur gaf 7:15 aan. Emily was nog steeds bewusteloos en ademde oppervlakkig maar gelijkmatig. De dokter had hyponatriëmie – watervergiftiging – vastgesteld door te snel te veel water te drinken. « Haar natriumgehalte was gevaarlijk laag gedaald, » legde hij uit. « Ze mag van geluk spreken dat ze nog leeft. »
Geluk. Ik zat daar, haar hand vastpakkend, schuldgevoelens grepen me om het hart. Als ik haar niet even alleen met hen had gelaten…
Toen trilde mijn telefoon. « Mam. » Ik negeerde het bijna, maar haar trillende stem hield me tegen.
« Aaron, kom alsjeblieft naar huis, » zei ze. « Je zus… voelt zich niet goed. »
Ik moest bijna lachen. « Denk je dat het me iets kan schelen? »
« Ze is ziek. Ze is sinds gisteravond niet meer gestopt met huilen. Alsjeblieft, zoon. Misschien haat je me later wel. Kom gewoon. »
Iets in haar stem – schor, wanhopig – deed me het met haar eens zijn. Ik zei tegen de verpleegster dat ik snel terug zou zijn en reed door de stille straten van Cincinnati naar huis. Het ochtendlicht voelde zwaar, bijna buitenaards.
Toen ik binnenkwam, was het huis stil, alleen onderbroken door het geluid van zacht gesnik. Claire zat aan de keukentafel, haar haar warrig en haar ogen rood en gezwollen. Een onaangeroerde kop koffie stond voor haar.
