Naarmate de avond vorderde, begon de band een langzame, klassieke wals te spelen. De dansvloer vulde zich met paren die zachtjes wiegden onder de warme lichten. Alex en Beth hadden net hun eerste dans beëindigd en hij lachte nu met zijn getuige.
Claire zag haar kans schoon en liep naar haar zoon toe, haar hart vol van een eenvoudig, moederlijk verlangen. « Alex, mijn liefste, » zei ze met zachte stem. « Mag ik met mijn zoon dansen? »
Alex’ gezicht lichtte op. « Natuurlijk, mam. »
Maar toen hij haar hand wilde pakken, stapte Beth tussen hen in. Haar beweging was vloeiend, maar er was een plotselinge, ijzige stijfheid in haar houding. De perfecte glimlach was verdwenen en vervangen door een strakke, onaangename lach.
« Hij is bij zijn vrouw, » zei Beth. Haar stem klonk niet meer muzikaal. Het was een laag, bezitterig gesis dat alleen voor Claire bedoeld was.
Alex keek verward. « Beth, lieverd, het is maar één dansje met mijn moeder. »
Claire, gekwetst maar proberend de vrede te bewaren, glimlachte sussend. « Het is goed, Alex. Het kan wachten. »
« Nee, het kan niet wachten, hè? » grijnsde Beth, terwijl ze Claire met pure venijn in de ogen keek. « Jij moet altijd het middelpunt van zijn wereld zijn. Je kunt het niet verdragen dat hij nu iemand anders heeft. »
De beschuldiging kwam zo plotseling, zo venijnig, dat Claire er de adem van in haar longen verloor. « Dat is niet waar… Ik heb gewoon… »
“Stop met proberen alles te controleren, jij manipulatieve oude heks!”
De woorden, scherp als glasscherven, bleven in de lucht hangen. Toen, met een schokkend snelle en heftige beweging, duwde Beth Claire. Het was geen onhandige struikeling. Het was een weloverwogen, harde duw op haar borst.
Claire schreeuwde het uit en struikelde achteruit. Haar hak bleef haken aan de rand van de dansvloer en ze viel, met een walgelijke plof op het gepolijste hout.
De muziek stopte met piepen.
Een collectieve zucht van verlichting ging door de balzaal. De dansers verstijfden. De barmannen stopten met schenken. In een enkele, afschuwelijke seconde spatte het sprookje uiteen en werd elke gast een stille, verbijsterde getuige. Alex stond verlamd, zijn geest niet in staat te verwerken wat zijn ogen zojuist hadden gezien.
Maar David was al in beweging.
Hij haastte zich niet. Hij schreeuwde niet. Hij bewoog zich met een angstaanjagende, beheerste snelheid, een roofdier wiens kooi net was opengebroken. Hij bereikte Claire en hielp haar overeind met een zachtheid die in schril contrast stond met de ijskoude woede op zijn gezicht. Hij controleerde of het goed met haar ging, zijn ogen brandden van een samengeknepen woede die veel angstaanjagender was dan welke schreeuw dan ook.
Hij zette Claire in een stoel en draaide zich om. Hij liep niet naar Beth toe. Hij liep naar de eretafel, waar de champagnetoren glansde en de taart stond als een monument voor een huwelijk dat al dood was.
Met een weloverwogen en explosieve beweging sloeg hij met zijn open handpalm op tafel.
BOOM.
