Het gewicht van afscheid
Men zegt dat rouw in golven komt – voor mij voelde het alsof ik in het donker over een trede struikelde. Mijn grootmoeder Catherine was niet alleen familie – ze was mijn anker, mijn veilige plek, mijn beste vriendin.
Haar omhelzingen voelden altijd als thuis. Toen ik die middag naast haar kist stond, voelde het alsof iemand de lucht had weggenomen die ik nodig had om te ademen.
Het uitvaartcentrum was stil, het licht zacht, schaduwen vielen zachtjes over het rustige gezicht van mijn grootmoeder. Haar zilveren haar was gestyled zoals ze altijd graag had, en iemand had haar geliefde parelketting omgedaan.
Ik stak mijn hand uit en gleed met mijn vingers over het gepolijste hout van de kist, terwijl herinneringen in mijn hoofd opkwamen.
Nog maar vorige maand waren we in haar keuken geweest, lachend bij een kopje thee, terwijl ze geduldig liet zien hoeveel kaneel er in haar koekjes moest.
Herinneringen in de lucht
“Emerald, lieverd, nu waakt ze over jou,” zei mevrouw Anderson, onze buurvrouw, en legde een trillende hand op mijn schouder. Haar ogen waren rood achter haar bril. “Je grootmoeder was zo trots op je. Ze vertelde het aan iedereen.”
Ik bracht een klein glimlachje voort tussen de tranen. “Herinnert u zich haar appeltaarten? De hele straat rook er elke zondag naar.”
“Oh, die taarten,” giechelde mevrouw Anderson zacht. “Ze zei altijd dat jij hielp. Ze pronkte: ‘Emerald heeft precies de juiste hand voor kaneel.’”
Ik slikte moeilijk. “Vorige week probeerde ik er een te bakken. Het was niet hetzelfde. Ik wilde al de telefoon pakken om haar te vragen wat ik verkeerd had gedaan, en toen…” Mijn stem stokte voordat ik kon uitspreken.
Mevrouw Anderson trok me in een omhelzing. “Ze wist hoeveel je van haar hield, schat. Dat is het belangrijkste.”
De kamer was gevuld met mensen die verhalen over haar leven fluisterden, gelach mengde zich met zachte snikken. En toen, aan de andere kant van de kamer, zag ik mijn moeder.
Een vreemde aanblik
Mijn moeder, Victoria, had die hele dag geen traan gelaten. Ze stond alleen en scrollde op haar telefoon, alsof er niets ongewoons gebeurde.
Maar toen zag ik uit mijn ooghoek hoe ze naar de kist liep. Ze stopte, keek om zich heen en legde iets kleins erin voordat ze terugtrok. Haar hakken klikten zacht toen ze wegliep.
“Heb je dat gezien?” fluisterde ik, geschrokken.
“Wat, lieverd?” vroeg mevrouw Anderson.
Ik aarzelde terwijl ik zag hoe mijn moeder in het washok verdween. “Misschien niets. Misschien verbeeldde ik het me.”
Maar diep vanbinnen wist ik dat dat niet zo was.
Het geheime pakketje
