Karens stem was eerst wat trillerig, maar werd na elk woord steeds vaster.
Ik heb je drie keer uit de brand geholpen. Ik heb je gedekt bij de school, bij de politie, zelfs bij onze buren. En elke keer zei ik tegen mezelf dat je het zou leren. Ik wilde geloven dat de lieve jongen die ik heb opgevoed er nog steeds was. Maar in plaats daarvan heb je iedereen in ieders gezicht uitgelachen – ook ik.
Ryan schoof ongemakkelijk heen en weer. « Mam, ga zitten. Je weet niet waar je het over hebt. »
Haar stem werd scherper. « Zeg me niet dat ik het niet weet. Denk je dat ik het verdwenen geld uit mijn portemonnee niet heb opgemerkt? Of de nachten dat je verdween, in de hoop dat ik te moe was om me er druk om te maken? Ik heb deze last alleen gedragen, Ryan. Maar vandaag ben ik er klaar mee om je te beschermen. »
Er ging een gemompel door de menigte. Karen draaide zich naar de rechter, haar ogen nat maar vastberaden.
Edelachtbare, mijn zoon gelooft dat hij onaantastbaar is omdat ik hem heb beschermd. Hij denkt dat er geen consequenties zijn omdat ik elke klap heb verzacht. Als u wilt weten waarom hij zo is, is dat deels mijn schuld. Ik heb smoesjes verzonnen. Ik wilde geloven dat hij eroverheen zou groeien. Maar nu… kan ik dat niet meer.
Het keerpunt
Rechter Whitmore keek haar aan en zijn gezicht verzachtte. « Mevrouw Cooper, het vergt moed om dat toe te geven. »
Ryans masker brak. Zijn grijns vervaagde tot een frons, zijn ogen schoten nerveus heen en weer. « Mam, je kunt toch niet zomaar… »
« Ja, dat kan ik, » snauwde ze. « Want als ik het niet doe, beland je voor je twintigste in de gevangenis. Of erger nog, je belandt in een doodskist. En ik weiger mijn zoon te begraven omdat hij dacht dat hij boven de wet stond. »
Haar woorden galmden als donder. Zelfs de gerechtsdienaar bewoog ongemakkelijk.
Karen veegde een traan van haar wang. « Edelachtbare, ik kan hem niet blijven redden. Als nablijven helpt, stuur hem dan. Als er zwaardere straffen nodig zijn, doe dat dan. Maar laat hem hier alsjeblieft niet weglopen in de veronderstelling dat hij zo kan blijven leven. Hij moet weten dat zelfs zijn moeder zijn leugens niet meer zal steunen. »
De zin
De officier van justitie, geraakt door het moment, stelde een jaar voor in het Franklin Juvenile Rehabilitation Center, een plek die bekendstaat om zijn structuur, begeleiding en beroepsopleiding. De advocaat van de verdediging, die besefte dat het tij was gekeerd, stemde met tegenzin in.
Rechter Whitmore hief zijn hamer. « Ryan Cooper, ik veroordeel je hierbij tot twaalf maanden in het Franklin Juvenile Rehabilitation Center. Je zult verplichte counseling volgen, je opleidingsprogramma afronden en taakstraffen verrichten voor juist die buurten waar je hebt gestolen. Als je je niet aan de regels houdt, word je op je achttiende verjaardag overgeplaatst naar de volwassenenrechtbank. »
De hamer sloeg. Het geluid was scherp en definitief.
Ryan zakte in elkaar op zijn stoel. De arrogante jongen die de rechtszaal was binnengekomen, leek nu op een kind dat zijn pantser had afgeworpen.
