Toen de agenten Ryan kwamen arresteren, stapte Karen naar voren. Ze legde een trillende hand op de schouder van haar zoon. Hij keek haar niet aan.
« Ik hou van je, » fluisterde ze, haar stem brak. « Maar liefde betekent niet dat je jezelf kapot moet maken. Dit… dit was de enige optie die overbleef. »
Zijn schouders trilden. Voor het eerst die dag leek Ryan minder op een rebel en meer op een angstige tiener.
Buiten werd Karen overspoeld door verslaggevers. Had ze spijt van haar uitspraken tegen haar zoon?
Ze schudde vastberaden haar hoofd. « Spijt? Nee. Het was de moeilijkste beslissing van mijn leven, maar mijn zoon moest de waarheid horen. Soms betekent van iemand houden dat je hem of haar laat vallen, zodat hij of zij eindelijk kan voelen wat hij of zij heeft genegeerd. »
Het gewicht van stilte
Die nacht, terwijl Ryan in zijn cel lag, drukte de stilte zwaarder dan welk slot of ketting dan ook. Er klonk geen grijns, geen sarcastische opmerking – alleen de herinnering aan de trillende stem van zijn moeder.
Het waren niet de tralies die hem bang maakten. Het was het besef dat als hij niet veranderde, hij misschien wel de enige persoon zou verliezen die nooit was gestopt met vechten voor hem.
Voor het eerst in jaren verscheen er een scheur in de muur van arrogantie die hij had opgetrokken. En door die scheur begon een sprankje hoop te schijnen.
