Een aanfluiting van het hof
Op de vraag of hij wilde spreken voordat hij werd veroordeeld, leunde Ryan in de microfoon, zijn stem druipend van sarcasme.
« Ja, edelachtbare. Waarschijnlijk ben ik hier volgende maand toch terug. Jeugdgevangenis? Alstublieft. Het is net een zomerkamp met sluizen. »
Hijgen golfde door de kamer. De officier van justitie schudde walgend haar hoofd. Zelfs de openbare verdediger van Ryan sloeg zijn ogen in verlegenheid neer.
Rechter Whitmore’s kaak spande zich aan. Hij had al eerder arrogantie gezien, maar Ryans opstandigheid grensde aan openlijke spot.
‘Meneer Cooper,’ zei de rechter streng, ‘u denkt dat de wet een spel is. Je denkt dat je leeftijd je beschermt tegen de gevolgen. Maar ik verzeker je, je staat op de rand van een klif. »
Ryan haalde zijn schouders op. « Kliffen maken me niet bang. »
Een stem van de galerij
Toen kwam er een stem die niemand had verwacht.
« Genoeg, Ryan! »
Alle hoofden draaiden zich om. Karen Cooper, de moeder van Ryan, was opgestaan uit haar stoel. Een vrouw van begin veertig, haar gezicht was bleek, haar handen trilden, maar haar ogen brandden van een zeldzaam vuur.
Maandenlang had ze bij elke hoorzitting zwijgend gezeten, biddend dat haar zoon zou veranderen. Ze had hem gedekt bij buren, gesmeekt bij leraren en hem vaker uit de problemen gered dan ze kon tellen. Maar toen ze hem hoorde opscheppen over zijn misdaden voor een overvolle rechtszaal, brak er iets diep in haar.
« Je mag daar niet staan en doen alsof dit een grap is. Nu niet meer. »
De kamer viel stil. Zelfs rechter Whitmore leunde geïntrigeerd achterover. En voor het eerst haperde Ryans zelfvoldane uitdrukking.
