Een rechtszaal vol gefluister
De gepolijste eikenhouten deuren van de rechtszaal in Ohio zwaaiden open en Ryan Cooper kwam binnen. Op zijn zeventiende gedroeg hij zich niet als een nerveuze beklaagde, maar als een beroemdheid die een podium opslentert. Zijn sneakers piepten tegen de tegel, zijn handen diep begraven in de zakken van zijn hoodie.
Een grijns trok aan zijn lippen alsof hij al had gewonnen.
De rechtszaal, gevuld met buren, verslaggevers en vermoeide ambtenaren, gonsde van het gefluister. Dit was de jongen die in huizen had ingebroken, auto’s had gestolen en de politie in het gezicht had uitgelachen. Dit was zijn derde arrestatie in één jaar, en toch was hij hier, opschepperig alsof de wet geen vat op hem had.
Rechter Alan Whitmore, een man met tientallen jaren ervaring, zag Ryan de tafel van de beklaagde naderen. Hij had de leiding gehad over geharde criminelen en betraande eerste overtreders. Hij had wroeging en ontkenning, wanhoop en hoop gezien. Maar Ryans arrogante grijns was iets anders.
Het bewijs tegen hem was waterdicht. Toch schreeuwde de lichaamstaal van de jongen één boodschap: je kunt me niet aanraken.
