Zeventien jaar nadat ze dacht hem te verliezen, zag Michele Braden zich voorbereiden op zijn afstuderen – een gebeurtenis waarvan ze ooit dacht dat ze die nooit zou meemaken. Ze schreef met rauwe emotie over het moment en noemde het surrealistisch om terug te kijken op alle angst en onzekerheid die zijn jeugd had gekenmerkt en hem dan trots in een toga en afstudeerhoed te zien staan.
Voor Cheri was het zien van haar zoon op het podium tijdens zijn diploma-uitreiking op een andere manier overweldigend. Ze herinnerde zich alle sombere voorspellingen van de artsen, alle waarschuwingen dat hij nooit zou praten, nooit zou lopen, nooit een potlood zou vasthouden, nooit goed genoeg zou kunnen zien of horen om te leren. Maar daar stond hij, niet alleen lopend, maar ook bloeiend. « Hij zou dit niet moeten kunnen, » zei ze met tranen in haar ogen. « En hier zijn we dan. »
Zijn ouders lieten het moment niet onopgemerkt voorbijgaan. Ze organiseerden een verrassing die van zijn afstudeerdag een onvergetelijk feest maakte. Braden werd per helikopter naar een liveconcert van zijn favoriete countryzanger, Cam Thompson, gevlogen. Na alles wat hij had doorstaan – operaties, therapie, maanden in het ziekenhuis, eindeloze gevechten – beschreef hij die dag met één woord: perfect.
