Toen Braden West ter wereld kwam, zag zijn toekomst er niet rooskleurig uit. Artsen waarschuwden zijn ouders dat hij de dag niet zou overleven. En als hij dat wel zou doen, zou hij de 18 maanden niet halen. Zijn moeder, Cheri, kreeg de diagnose twee weken voor de bevalling, en het nieuws was een enorme klap. Braden had het syndroom van Pfeiffer type 2 – een zeldzame en ernstige aandoening die de schedelvorming en de hersenontwikkeling beïnvloedt. Zijn schedel was misvormd, delen leken te ontbreken, en specialisten vertelden haar dat de situatie hopeloos was.
Cheri gaf toe dat ze in de laatste dagen van haar zwangerschap zo overweldigd werd door angst dat ze bad om het ondenkbare. Maar alles veranderde op het moment dat ze haar zoon in haar armen hield. Het verdriet dat ze verwachtte, bleef uit. In plaats daarvan voelde ze een onmiddellijke band en een golf van vastberadenheid die de wanhoop verdreef. Artsen voorspelden dat hij binnen enkele maanden zou overlijden. Toch hield ze vast aan de hoop. « Lieve God, laat me hem alsjeblieft nog even bij me houden, » herinnerde ze zich dat ze had gezegd.
Bradens toestand was meteen duidelijk toen hij in haar armen werd gelegd. Zijn schedel vertoonde de kenmerkende klaverbladvorm van zijn syndroom. Na een maand in het ziekenhuis deden de artsen een hartverscheurende aanbeveling: neem hem mee naar huis, zodat hij de rest van zijn tijd met zijn familie kon doorbrengen in plaats van omringd te zijn door medische apparatuur. Dat had het einde moeten zijn. Maar Braden gaf de strijd nog niet op.
De maanden die volgden waren slopend. Hij onderging de ene operatie na de andere – meer dan dertig in totaal. Toen hij nog maar drie maanden oud was, onderging hij een tracheotomie. Later onderging hij een zeer risicovolle ingreep met een gerapporteerde overlevingskans van slechts 10%. Zijn ouders werd gevraagd een ‘niet reanimeren’-verklaring te ondertekenen, ervan overtuigd dat ze hem zouden verliezen. Maar Braden bleef het onmogelijke overleven. Toen de chirurgen na die risicovolle ingreep uit de operatiekamer kwamen, brachten ze het nieuws dat niemand had durven verwachten: hij had het gehaald.
Temidden van de voortdurende medische chaos ontwikkelde Braden een bijzondere band met een van zijn verpleegkundigen, Michele Eddings Linn. Zij verzorgde hem tijdens enkele van zijn moeilijkste nachten, waaronder een moment waarop ze er echt van overtuigd was dat hij zou overlijden. « Heer, neem hem mee naar huis of maak hem beter, » bad ze, voorbereid op het ergste. Maar Braden trotseerde opnieuw alle voorspellingen. Hij werd de eerste hospicepatiënt die Michele ooit zag terugkeren naar het leven in plaats van weg te kwijnen. Hun band werd in de loop der jaren alleen maar sterker, zozeer zelfs dat hij haar vroeg om zijn eindexamenfoto’s te maken toen het zover was.
