We hebben de documenten die ik in het ziekenhuis had ondertekend doorgenomen, en ik heb bevestigd wat ik al vreesde. Die volmacht was tot in detail tegen mij opgesteld. Ik keek naar mijn eigen handtekening en voelde een rilling over mijn rug lopen. Ik herinnerde me hoe Valeria me lieflijk toelachte toen ze me vertelde dat het gewoon verzekeringsformulieren waren. Ik haalde diep adem en mompelde bitter.
Vergeet niet de kleine lettertjes te lezen. Dat was mijn fout: mijn familie vertrouwen en zonder argwaan tekenen. Marta greep mijn arm.
“Clara, we kunnen nog steeds actie ondernemen. Als we bewijs vinden dat ze nog steeds van plan zijn om meer fraude te plegen, kunnen we ze stoppen.”
Diezelfde middag liet hij me een klein metalen armbandje zien.
Op het eerste gezicht leek het een eenvoudig sieraad, maar er zat een kleine microfoon in verborgen.
“Je gaat terug naar het huis. Je doet alsof je op zoek bent naar een goede deal en je neemt alles op wat ze zeggen. Als er iets misgaat, druk je op deze knop en het signaal wordt direct naar mij en een betrouwbare agent gestuurd.”
Ik voelde een brok in mijn keel. Terugkeren naar dat huis dat mijn thuis was geweest, nu overgenomen door indringers, boezemde me angst in, maar ik wist ook dat ik geen andere uitweg had.
Die avond zette een bekende chauffeur me af aan het einde van de Jacarandastraat. Sergio’s zwarte SUV stond nog steeds voor de blauwe poort geparkeerd, als een soort provocatie. Ik liep door het steegje achter de straat, hetzelfde steegje waar Daniel als tiener altijd stiekem in sloop als hij zijn sleutels vergat. Ik liep naar het keukenraam. Binnen waren Sergio en Alicia, met een map vol documenten op tafel.
Ik hoorde Sergio zeggen: « Met Clara’s handtekening kunnen we een lening van miljoenen dollars afsluiten. De bank zal niets vermoeden. »
Ik slikte, mijn hart bonkte in mijn borst. Ik drukte op de knop van mijn polsbandje en bad dat het signaal Marta zou bereiken. Toen ging Sergio’s mobiele telefoon over, op de luidspreker. Het was Valeria. Haar koude stem deed me rillingen over de rug lopen.
“Papa. Daniel twijfelt nog steeds. Ik heb hem gezegd dat er geen weg terug is, maar hij bleef maar zeggen dat hij zijn moeder geen pijn wilde doen.”
Mijn lichaam beefde. Het was mogelijk dat mijn zoon nog bij bewustzijn was. Ik drukte me tegen de muur aan en hield mijn adem in terwijl ik elk woord opnam. De woorden van Sergio en Valeria waren als een mes in mijn hart, maar ze waren ook het bewijs dat ik nodig had.
Toen ik achteruit probeerde te vluchten, struikelde ik over een bloempot in de tuin. Het scherpe gekraak was genoeg om me te verraden.
‘Wie is daar?’ brulde Sergio, terwijl hij opsprong.
Ik probeerde te rennen, maar mijn benen, nog steeds zwak van de operatie, lieten me in de steek.
In een oogwenk greep Sergio’s enorme hand mijn pols vast.
Zijn blik, brandend van haat, doorboorde me.
‘Durfde je terug te komen, Clara? Wil je soms dood?’ gromde hij, zijn adem zwaar van de alcohol.
De pijn was ondraaglijk, maar ik keek hem recht in de ogen en zei vastberaden: « Laat me los, je hebt geen recht om me aan te raken. »
Met de weinige lucht die me nog restte, duwde ik hem krachtig achteruit. Het was geen woedeaanval, het was een daad van waardigheid.
“Ik zou me niet nog verder door hem laten vernederen.”
Sergio wankelde een stap, verbaasd dat ik niet stil bleef.
Alicia verscheen achter me, bleek, haar wijnglas trillend in haar hand, maar ze zei niets. Ze keek me alleen maar aan alsof ik een in het nauw gedreven dier was. Sergio kneep me opnieuw, nog woester. Het voelde alsof hij de botten in mijn pols verbrijzelde.
Met een wanhopige poging drukte ik nogmaals op de verborgen knop op de armband. Ik bad dat Marta en de agent het signaal zouden horen. Hij hief zijn hand op, klaar om me te slaan. Ik sloot mijn ogen, wachtend op de klap, maar een scherp geluid scheurde door de nacht. Politiesirenes en rode en blauwe zwaailichten verlichtten de ramen. Alicia liet het glas vallen.
Hij morste bloed op het tapijt. Sergio liet me ruw los en deed een stap achteruit, op zoek naar een uitgang. De voordeur vloog open en de agent kwam binnen, vergezeld door twee gewapende politieagenten. « Stop, handen omhoog, » beval hij met een ferme stem. De tijd leek stil te staan. Ik beefde, niet van angst, maar van opluchting.
Het signaal had gewerkt. De agenten boeiden Sergio en namen de documenten die op tafel lagen in beslag. Elk blad was gevuld met vervalste handtekeningen en dubieuze contracten. Op dat moment verscheen Daniel in zijn pyjama bovenaan de trap. Zijn bleke, verwarde gezicht staarde me aan. Ik voelde een brok in mijn keel.
Ik wilde tegen hem schreeuwen: « Waarom heb je me dit aangedaan? »
Maar ik bleef stil. Ik beantwoordde hem met dezelfde kilheid waarmee hij een paar dagen eerder de deur voor mijn neus had dichtgeslagen. Ik was niet langer de zwakke vrouw die op straat was gezet. Dagen later bracht het onderzoek de volledige omvang van de fraude aan het licht. Valeria, even kil als altijd, werd voor de ogen van de buren gearresteerd terwijl ze probeerde te doen alsof het allemaal een misverstand was.
De menigte keek zwijgend toe, sommigen verontwaardigd, anderen dankbaar dat iemand eindelijk die familie had ontmaskerd. De dag van het proces was een wervelwind van emoties. De rechter sprak met plechtige stem. Valeria Domínguez, 20 jaar gevangenisstraf voor fraude en poging tot moord. Sergio Domínguez, 18 jaar voor het leiden van de bende.
Alicia Morales, 15 jaar voor medeplichtigheid. En de verpleegster die met mijn medicijnen in het ziekenhuis had geknoeid. 8 jaar gevangenisstraf. Er klonk gemompel in de rechtszaal. Het dossier was duidelijk. Die vrouw had geld van Valeria gekregen om mijn kalmeringsmiddelen te verhogen. Dat had mijn hart midden in mijn herstel kunnen laten stoppen. Dat feit deed me stollen.
Die dagen van slaperigheid en zwakte waren niet normaal geweest. Ze hadden geprobeerd me te vermoorden. Elke zin was als een steen die van mijn borst werd gehaald. De rechtbank hoorde niet alleen mijn getuigenis, maar ook de verhalen van mijn buren, die bevestigden dat ze onder druk waren gezet en bedrogen. Toen ze Daniel noemden, zonk mijn hart in mijn schoenen.
