Het moment sleepte zich voort, alsof het elk moment kon breken, toen er op de voordeur werd geklopt.
Eenmaal.
Tweemaal.
En toen een derde, langzaam en weloverwogen.
De timing was zo perfect dat de haren op mijn armen overeind gingen staan. Ik besefte toen dat de kalkoen niet langer het echte probleem was.
Toen ik de deur opendeed, stroomde een koude windvlaag het huis binnen, doordrenkt met de geur van regen en asfalt. Op de voordeur stond een gladgeschoren man van een jaar of dertig, gekleed in een donkere windjack met een klein geborduurd logo. Zijn blik gleed achter me langs en scande de eetkamer. Niet uit nieuwsgierigheid. Maar zoekend.
« Meneer Carter? »
» Ja ? «
Hij liet kort zijn badge zien, te kort om de details te kunnen lezen, maar lang genoeg om te begrijpen dat hij geen politieagent was. « Ik werk voor de afdeling gezondheidsonderzoek van de gemeente. We moeten zo snel mogelijk met uw familie spreken. »
Mijn hart maakte een sprongetje. « Nu? Waarover? »
Hij wees naar binnen. « Het is beter als de kinderen kunnen zitten. »
De kinderen. In het meervoud. Dat wist hij al.
Lily drukte zich tegen mijn been aan, haar armen om me heen geslagen. Ze staarde de man aan zonder angst, maar met een verontrustende zekerheid, alsof ze op hem wachtte.
In de eetkamer waren de sporen van de ramp nog steeds zichtbaar op de vloer. De man stelde zich voor: Daniel Hayes. Hij legde uit dat er die ochtend voedselverontreiniging was geconstateerd, veroorzaakt door een bijtend reinigingsmiddel dat niet goed was afgespoeld op een verpakkingslijn voor gevogelte.
« Als het product wordt ingenomen, kunnen de symptomen in eerste instantie mild lijken, » legde hij uit. « Misselijkheid, duizeligheid… De meeste mensen zoeken pas te laat medische hulp. »
« Maar we hebben nog niets gegeten, » zuchtte Eleanor.
« Ik heb het gezien, » antwoordde Hayes, terwijl hij naar de kalkoen op de grond keek. « Heeft iemand hem na het koken met blote handen aangeraakt? »
Niemand antwoordde.
Lily wees naar de kalkoen. « Ik zag dat glimmende ding, » zei ze. « Het rook naar die prikkende garagereiniger. »
Toen werd alles duidelijk. Wat ze me had toegefluisterd.
Hayes hurkte onder de indruk voor haar neer. « Heb je nog resten gezien? »
Ze knikte krachtig.
Hayes bevestigde dat slechts weinig gezinnen het probleem op tijd hadden ontdekt. Wij behoorden tot de laatsten op de lijst.
Hij nam de kalkoen mee in luchtdichte zakken voor speciale verwerking en glipte vervolgens weg, met de opmerking dat kinderen vaak dingen opmerken die volwassenen over het hoofd zien.
Maar er klopte nog steeds iets niet.
Want Lily had me net niet over de kalkoen verteld.
Ze had over de man gesproken.
