De ijzeren poorten van het landgoed Whitmore schitterden onder de grijze ochtendhemel, hun gouden accenten kondigden rijkdom aan aan iedereen die voorbij kwam. Isabella Whitmore, de vrouw van vastgoedmagnaat Charles Whitmore, zat achter het stuur van haar zwarte luxe sedan. Ze was te laat voor een liefdadigheidslunch in het centrum, haar geest oefende al toespraken.
Toen gebeurde het.
Een versleten figuur sprong de oprit in en zwaaide wanhopig. Een jongen-niet ouder dan vijftien jaar, zijn kleren gescheurd, zijn gezicht bezaaid met vuil—gooide zich voor de auto. Isabella sloeg de remmen, de banden schreeuwden tegen het trottoir.Beste kledingwinkels
“Ben je gek?!”schreeuwde ze, het raam naar beneden, woede flitsen in haar smaragdgroene ogen.
De stem van de jongen brak, maar zijn woorden sneden als donder:
“Stop de auto! Niet rijden! Je man heeft de remmen gebroken.”
Isabella bevroren. Het enige wat ze hoorde was het kloppen van haar eigen hart.
“Wat zei je net?”fluisterde ze.
De jongen, ademloos, wees naar de slanke auto. “Ik zag hem. Gisteravond. In de garage. Hij sneed de remleidingen door. Hij wil je dood!”
Hijgen ontsnapte aan de dienstmeisjes die zich bij de poort hadden verzameld. Isabella ‘ s knokkels werden wit rond het stuur. Haar man? De man met wie ze een leven had opgebouwd? Haar ongeloof botste met de rauwe wanhoop van de jongen.
“Als je met die auto rijdt”, zei hij, stembrekend, “kom je niet voorbij de heuvel.”
Isabella ‘ s hoofd draaide. Ze was vijftien jaar geleden met Charles getrouwd en vertrouwde hem haar hart, haar toekomst en het fortuin toe dat haar overleden vader haar had nagelaten. Maar de laatste tijd waren er scheuren verschenen-koude stiltes tijdens het diner, ruzies over haar erfenis, zijn toenemende schulden van roekeloze Investeringen.
Ze stapte uit de auto, met trillende benen. De woorden van de jongen knaagden haar aan.
“Hoe heet je?”vroeg ze.
