“Meneer, u kunt hier niet zitten. Dit gedeelte is alleen voor VIP-passagiers, ” zei de stewardess scherp, leunend naar hem toe met een glimlach die haar ogen niet helemaal bereikte.
Ethan Carter keek op van zijn stoel, een kalme uitdrukking op zijn gezicht. Hij was gekleed in een op maat gemaakt grijs pak, zijn aktetas netjes onder zijn armleuning. “Ik ben me ervan bewust,” antwoordde hij gelijkmatig. “Mijn ticket is voor deze stoel.”
Ze keek naar zijn kaartje zonder het zelfs maar aan te raken. “Ik weet zeker dat er een fout is gemaakt. Deze plaatsen zijn gereserveerd voor onze premium gasten—politici, beroemdheden, leidinggevenden die zich de prijs kunnen veroorloven. Ik moet je vragen om naar achteren te gaan.”
Passagiers in de buurt begonnen te fluisteren, en voelden drama. Twee rijen achter, trok iemand discreet zijn telefoon en begon op te nemen.
Ethan bleef kalm. “Ik blijf liever waar ik ben.”
Haar glimlach vervaagde in een frons. “Meneer, ik ga niet met u in discussie. Je moet nu gaan.”
Vanuit zijn ooghoek zag Ethan twee mannen in donkere uniformen—beveiliging—het gangpad naderen. Het was duidelijk dat ze hen had opgeroepen. De nieuwsgierigheid van de omringende passagiers groeide; sommigen leunde naar het gangpad voor een beter zicht.
De hoofdbeveiliger sprak stevig. “Meneer, als u niet gehoorzaamt, moeten we u uit deze sectie begeleiden.”
Ethan slaakte een kleine zucht. “Is dit echt nodig? Ik heb voor deze stoel betaald. Misschien moet je het systeem controleren voordat je jezelf in verlegenheid brengt.”
De wenkbrauwen van de stewardess zijn gebogen van verontwaardiging. “Mezelf in verlegenheid brengen? Ik werk hier al acht jaar. Ik weet wie er in deze sectie thuishoort.”
“Dat is indrukwekkend,” antwoordde Ethan kalm. “En toch heb je het nog niet gecontroleerd.”
Ze draaide zich scherp om en gebaarde naar een collega om de passagierslijst op te halen. Ethan wachtte, zijn houding onwrikbaar, zelfs als het gemompel luider werd.
De collega kwam even later terug, tablet in de hand, haar gezicht bleek. “Jessica, misschien wil je dit zien.”
Carter, Ethan J.-Eigenaar, SkyLux Airlines
Haar keel werd strakker. Ze keek om naar de man in het grijze pak, die haar nu een zwakke, wetende glimlach gaf.
“Ik …” stamelde ze, ” ik wist niet…”
“Ik merkte het op,” zei Ethan zachtjes, zijn stem droeg een gewicht dat de cabine tot zwijgen bracht. “Je nam aan dat ik hier niet thuishoorde voordat je de feiten had. Behandel je alle passagiers zo… of alleen degenen waarvan je niet verwacht dat ze in de eerste klas zitten?”
Jessica ‘ s gezicht was rood. Passagiers keken nu openlijk toe, sommigen schudden hun hoofd. De persoon die opnam, zoomde in.
Ethan leunde achterover in zijn stoel. “Dit is wat er gaat gebeuren. Je laat me genieten van de rest van deze vlucht zonder onderbreking. Als we landen, bespreken we je toekomst met het bedrijf.”
Jessica ‘ s lippen scheidden, maar er kwamen geen woorden. Ze knikte gewoon en stapte weg, haar zelfverzekerde stap werd nu vervangen door aarzelende stappen. De veiligheidsagenten, die de situatie beseften, trokken zich snel terug.
Toen het vliegtuig in de wolken vloog, opende Ethan zijn koffer en begon documenten te bekijken. Om hem heen ging het gefluister weg, maar de spanning bleef in de lucht hangen.
Jessica kwam weer terug, dit keer met een dienblad champagne. “Complimenten van de luchtvaartmaatschappij, meneer,” zei ze, terwijl haar stem een beetje trilde.
Ethan keek niet op. “Nee, dank je.”
