Ethan keek niet op. “Nee, dank je.”
Ergens diep van binnen wist hij dat dit niet alleen om een stoel ging—het ging om de veronderstellingen die mensen maakten toen ze dachten dat ze je waarde in één oogopslag konden zien.
En Jessica had net op de harde manier geleerd dat soms, de man die je probeert te verwijderen uit de VIP-sectie… eigenaar is van het vliegtuig waarin je staat.
De rest van de vlucht was pijnlijk stil.
Passagiers vermijdden oogcontact met Jessica, de stewardess wiens vertrouwen midden in het gangpad was verdampt. Maar de camera ‘ s stopten niet met opnemen. Elke keer als ze Ethan ‘ s rij passeerde, voelde ze minstens drie telefoons naar haar toe kantelen.
Toen het vliegtuig landde, stond Ethan rustig op, verzamelde zijn koffer en liep naar de cockpit. Jessica probeerde zich te mengen in de rij van passagiers die uitstapten, maar een stem hield haar koud.
Hij draaide zich om en liep naar de uitgang, zijn pak scherp, zijn pas niet gehaast. De twee leidinggevenden volgden, waardoor Jessica alleen bleef in de echo van haar eigen verkeerde beoordeling.
Op de jetbrug bleven de passagiers nog steeds fluisteren. Verscheidene keken haar aan met een mengeling van medelijden en stille voldoening. Ergens in de menigte werd de gloed van een telefoonscherm herhaald op het moment dat ze de man die de eigenaar van de luchtvaartmaatschappij was, probeerde te verwijderen.
Tegen de tijd dat ze de terminal bereikte, was haar naam al populair.
