Forensisch fotograaf Miguel Santos maakte honderden foto’s, die elk nieuwe, gruwelijke details onthulden over wat er op die afgelegen locatie was gebeurd. De kabels waarmee het slachtoffer was vastgebonden, waren van een specifiek type, met plastic omhulde staalkabels die veel voorkomen in de landbouw. Lijkschouwer Dr. Flores arriveerde in de late namiddag ter plaatse, vergezeld door zijn gespecialiseerde team. Het verwijderen van de resten was een delicaat en verontrustend proces. De cactusstekels hadden de botten op verschillende plaatsen doorboord en sommige botfragmenten bleven aan de stekels vastzitten, zelfs nadat het zachte weefsel volledig was vergaan.
De roze blouse werd zorgvuldig in beslag genomen en opgestuurd voor forensisch onderzoek. De bloedvlekken konden, ondanks het verstrijken van de tijd, nog steeds waardevolle informatie opleveren. De stof vertoonde scheuren die wezen op seksueel geweld, wat de grootste angsten van de onderzoekers bevestigde over wat het slachtoffer had moeten doorstaan voordat hij aan de cactus werd vastgebonden. Tijdens de eerste dagen van het onderzoek bleef de identiteit van het slachtoffer een mysterie. Er waren geen documenten of persoonlijke bezittingen op de plaats delict, en volledige ontbinding maakte visuele identificatie onmogelijk.
Toen inspecteur Ruis besloot de dossiers van vermiste personen van de afgelopen 15 jaar te raadplegen, kwam de eerste aanwijzing bovendrijven. De zaak van Ethan en Alice Morrison, die in 1994 verdwenen, trok meteen Ruiz’ aandacht. De datum van de verdwijning, de geschatte locatie en vooral de beschrijving van een roze blouse die Alice droeg op de dag dat ze verdween, zoals gemeld door de familie, zorgden voor een verontrustende connectie. Marcus Morrison werd door de Mexicaanse autoriteiten gecontacteerd en reisde onmiddellijk naar Chihuahua.
Toen ze de roze blouse zag, barstte ze in tranen uit. Het was absoluut het kledingstuk dat Alice speciaal voor de reis had gekocht, een blouse die ze bijzonder vond om haar zwangerschap te vieren. Met de voorlopige identificatie van Alice Morrison als slachtoffer nam het onderzoek een compleet nieuwe wending. Rechercheur Ruiz vroeg alle dossiers van de oorspronkelijke zaak uit 1994 op, inclusief interviews met familieleden, vrienden en kennissen van het stel. Tijdens dit grondige onderzoek begon één naam op een verontrustende manier op te vallen.
Raymond Torres. Raymond Torres, 52 jaar oud in 1994, was bijna twee jaar lang, tussen 1991 en 1993, Alice’s vriend geweest. De relatie was traumatisch geëindigd toen Alice hem verliet om met Ethan Morrison te trouwen. Tijdens het oorspronkelijke onderzoek was Torres kort ondervraagd, maar zijn verhaal leek consistent en hij had een alibi voor de periode van de verdwijning. Een zorgvuldige herlezing van de interviews bracht echter details aan het licht die destijds onopgemerkt waren gebleven. Verschillende vrienden van Alice hadden gezegd dat Torres na het einde van de relatie obsessief was geworden.
Hij volgde haar constant, verscheen ongevraagd op haar werk en pleegde aanhoudende telefoontjes tot in de vroege uurtjes. Sara Martinez, Alice’s beste vriendin, had in 1994 gemeld dat Torres Alice meerdere keren had bedreigd en gezegd dat ze nooit gelukkig zou worden met een andere man. Hij had blijk gegeven van gedetailleerde kennis van Alice en Ethans plannen, inclusief de reis naar de Chihuahuan-woestijn. Destijds werden deze verhalen beschouwd als gewone jaloezie tussen ex-vriendjes, maar nu kregen ze een sinistere dimensie.
Het onderzoek naar Raymond Torres bracht een verontrustende geschiedenis aan het licht. Hij was twee keer veroordeeld voor huiselijk geweld tegen ex-vriendinnen, in 1989 en 1992. Hij werkte als monteur in een werkplaats gespecialiseerd in terreinwagens en had uitgebreide kennis van woestijnnavigatie. Belangrijker nog, hij bezat een aangepaste 4×4, perfect geschikt voor het doorkruisen van moeilijk terrein. Rechercheur Ruis gaf opdracht tot een grondig onderzoek naar Torres’ verblijfplaats. Tot verbazing van het team ontdekten ze dat hij slechts twee maanden na de verdwijning van Alice en Itan naar Mexico was verhuisd.
Hij had een afgelegen perceel gekocht in de staat Sonora, ongeveer 300 kilometer van de plek waar het lichaam werd gevonden. Het perceel was in 2003 verkocht en Torres was spoorloos verdwenen. Buren herinnerden hem destijds als een teruggetrokken en agressieve man die het perceel omheinde en zelden contact had met de lokale gemeenschap. Sommigen meldden dat ze af en toe geschreeuw hoorden vanaf het perceel, maar hadden uit angst nooit onderzoek gedaan. De jacht op Raymond Torres werd geïntensiveerd toen het onderzoek uitwees dat hij niet zomaar was verdwenen, maar een nieuwe identiteit had aangenomen.
Via een netwerk van contacten in de Mexicaanse onderwereld had Torres valse documenten verkregen en zichzelf omgedoopt tot Ricardo Vega, een veehouder die vee hield in de regio Sinaloa. Inspecteur Ruiz slaagde er, in samenwerking met de Amerikaanse autoriteiten, in Torres op te sporen via bankgegevens en vastgoedtransacties. De zoekactie was minutieus gepland, aangezien Torres een gewelddadig verleden had en waarschijnlijk bewapend was. Een gespecialiseerd team van de Mexicaanse federale politie werd voor de operatie gemobiliseerd.
Op 15 december 2007 omsingelden de autoriteiten de afgelegen ranch waar Torres woonde onder de naam Ricardo Vega. Het landgoed lag in een bergachtig gebied, alleen bereikbaar via een smalle onverharde weg. Torres had bewust een locatie gekozen die defensieve voordelen en ontsnappingsroutes bood. Tijdens de operatie probeerde Torres te voet door de bergen te vluchten, maar werd na een urenlange achtervolging gevangengenomen. Op 65-jarige leeftijd was hij nog steeds een fysiek sterke man, maar decennia van alcoholisme en isolement hadden hun tol geëist.
Toen hij eindelijk geboeid was, bleef Torres volkomen stil en weigerde hij vragen te beantwoorden. Een huiszoeking op Torres’ terrein leverde verontrustend bewijs op. In een schuur achter de ranch vonden rechercheurs een macabere verzameling foto’s van Alice, in het geheim genomen in de maanden vóór haar verdwijning. De beelden toonden Alice in diverse alledaagse situaties – het huis verlaten, op het werk, winkelen – allemaal genomen zonder haar medeweten. Nog schokkender was de ontdekking van een gedetailleerd dagboek waarin Torres obsessief elke beweging van Alice en Ethan had vastgelegd.
Hij had hun routines in kaart gebracht, hun telefoongesprekken opgenomen, die hij blijkbaar had afgeluisterd, en de ontvoering minutieus gepland. Het dagboek onthulde een diep getroebleerde geest, verteerd door jaloezie en wraakzucht. Tussen Torres’ bezittingen vonden onderzoekers hetzelfde type staalkabel waarmee Alice aan de cactus was vastgebonden. Er werd ook gereedschap gevonden dat mogelijk gebruikt was om een graf af te maken, wat erop wees dat Ethan vermoord en begraven was op een nog onontdekte locatie. Na drie dagen intensief verhoor verbrak Raymond Torres eindelijk zijn stilzwijgen.
Misschien was het de psychologische druk, misschien de onvermijdelijkheid van de situatie, maar hij begon dwangmatig te praten, alsof decennia van geheimhouding in één keer moesten worden vrijgegeven. Zijn bekentenis onthulde gruwelijke details over de laatste dagen van Alice en Ethan Morrison. Torres gaf toe dat hij het stel vanuit Phoenix had gevolgd, waarbij hij altijd een veilige afstand bewaarde. Hij kende hun geplande route omdat hij weken voor de reis toegang had gekregen tot Alice’ computer op het werk.
