Met behulp van zijn kennis van voertuigen en woestijnnavigatie had hij een hinderlaag opgezet op de secundaire weg waar de auto later werd gevonden. De hinderlaag werd met militaire precisie uitgevoerd. Torres had een mechanisch probleem in zijn eigen voertuig geënsceneerd, waardoor Itan moest stoppen en hulp moest bieden. Toen hij uit de auto stapte, viel Torres hem aan met een honkbalknuppel, waardoor hij onmiddellijk bewusteloos raakte. Alice, zwanger en kwetsbaar, was gemakkelijk te overmeesteren en te knevelen. Torres transporteerde zijn slachtoffers naar een afgelegen locatie op ongeveer 50 km van de snelweg, waar hij een geïmproviseerd kamp had opgezet.
Ethan werd op de eerste dag met een schot in het hoofd geëxecuteerd, maar Alice werd bijna een week in leven gehouden. Torres had een uitgebreide en sadistische wraakactie gepland op de vrouw die zijn liefde had verraden. Gedurende de volgende zeven dagen onderwierp Torres Alice aan onbeschrijfelijke fysieke en psychische martelingen. Hij dwong haar een brief te schrijven waarin ze zich verontschuldigde voor haar vertrek, die hij als trofee bewaarde. Elke dag nam de intensiteit van het misbruik toe, wat zijn ongezonde behoefte aan controle en wraak aanwakkerde.
Torres’ bekentenis onthulde dat Alice op de vijfde nacht had geprobeerd te ontsnappen en zich gedeeltelijk van haar boeien had weten te bevrijden. Ze was wanhopig door de woestijn gerend, maar Torres ving haar na een paar uur weer op. Toen besloot hij de laatste fase van zijn wraak uit te voeren: haar vastbinden aan de cactus, waar ze langzaam zou sterven door uitdroging en verwondingen. Torres beschreef in verontrustende details hoe hij specifiek deze cactus had uitgekozen, gelegen in een afgelegen vallei waar Alice’ geschreeuw niet gehoord zou worden. Hij bond haar zo vast dat elke beweging extra verwondingen zou veroorzaken, waardoor haar dood zo pijnlijk mogelijk zou zijn.
Voordat hij haar in de steek liet, scheurde hij haar blouse kapot als laatste vernederende daad. Het proces tegen Raymond Torres begon in maart 2008, negen maanden na zijn arrestatie. De zaak had aan beide kanten van de grens veel media-aandacht gekregen en de publieke opinie was duidelijk tegen de verdachte. Het Openbaar Ministerie, onder leiding van federaal aanklager Miguel Sandoval, had een solide zaak opgebouwd op basis van Torres’ bekentenis, fysiek bewijs en getuigenis. Torres’ verdediging, onder leiding van openbaar aanklager Carlos Herrera, probeerde zich te beroepen op tijdelijke ontoerekeningsvatbaarheid.
Herrera betoogde dat decennia van alcoholisme en isolement de geestelijke vermogens van zijn cliënt hadden aangetast, waardoor hij de aard van zijn daden niet kon begrijpen. Psychiatrische experts werden ingeschakeld om Torres’ geestelijke toestand te beoordelen. Forensisch psychiater Dr. Patricia Morales getuigde dat Torres tekenen vertoonde van een antisociale persoonlijkheidsstoornis en een obsessief-compulsieve stoornis, maar dat hij wel degelijk onderscheid kon maken tussen goed en kwaad. Zijn gedetailleerde bekentenis en nauwgezette planning van de misdaad getuigden van voorbedachte rade en volledig bewustzijn van zijn daden.
Marcus Morrison was bij elke zitting van het proces aanwezig en zat op de eerste rij naast de aanklager. Zijn stille maar constante aanwezigheid vertegenwoordigde niet alleen zijn streven naar gerechtigheid, maar ook de pijn van een familie die 14 jaar op antwoorden had moeten wachten. Zijn vrouw Sara stond hem terzijde en bood hem de broodnodige steun tijdens de moeilijkste momenten. Het meest dramatische moment van het proces vond plaats toen Torres werd ondervraagd over het lot van Ethan Morrison. Aanvankelijk weigerde hij de locatie van het lichaam te onthullen, maar onder grote druk van de aanklager gaf hij uiteindelijk toe Ethan te hebben begraven in een ravijn, ongeveer 10 kilometer van de plek waar Alice werd gevonden.
Een zoekteam werd onmiddellijk naar de door Torres aangegeven locatie gestuurd. Na twee dagen graven werden Itans stoffelijke resten gevonden in een ondiep graf, wat Torres’ verhaal bevestigde. De schedel vertoonde een breuk die overeenkwam met de slag met de vleermuis die in de bekentenis werd beschreven. Op 15 juli 2008, na slechts vier uur beraadslaging, bevond de jury Raymond Torres schuldig aan twee gevallen van zware doodslag: zware ontvoering, marteling en verkrachting. Rechter Roberto Fuentes veroordeelde hem tot levenslang zonder mogelijkheid tot vervroegde vrijlating, de maximale straf die de Mexicaanse wet toestaat.
De veroordeling van Raymond Torres bracht een gevoel van rechtvaardigheid, maar niet per se heling, bij degenen die door de tragedie waren getroffen. Marcus Morrison, die 14 jaar van zijn leven had gewijd aan het zoeken naar antwoorden, bevond zich in een paradoxale situatie. Hij had bereikt wat hij altijd al wilde, maar ontdekte dat de waarheid afschuwelijker was dan welke onzekerheid dan ook. In de maanden na het proces worstelde Marcus met een diepe depressie. Het was hartverscheurend om de details van Alice en Ethans lijden te vernemen.
Hij begon voortdurend nachtmerries te krijgen, waarin hij zich de laatste momenten van zijn broer en schoonzus voorstelde. Zijn vrouw, Sara, stond erop dat hij professionele psychologische hulp zocht. Therapie bij Dr. Linda Chen, een specialist in trauma en rouw, hielp Marcus niet alleen het verlies te verwerken, maar ook het schuldgevoel dat hij had omdat hij hen niet had kunnen redden. Tijdens de sessies gaf hij toe dat hij zich verantwoordelijk voelde omdat hij het oorspronkelijke onderzoek niet verder had onderzocht, omdat hij de gevaarsignalen die Raymond Torres vertegenwoordigde, niet had opgemerkt.
Het genezingsproces was lang en moeilijk. Marcus moest leren omgaan met de intense woede die hij jegens Torres voelde, maar ook met het schuldgevoel en de hulpeloosheid die hem verteerden. Dr. Chen hielp hem begrijpen dat zijn onvermoeibare toewijding aan de waarheidsvinding een daad van liefde was geweest, geen mislukking. Geleidelijk aan begon Marcus zijn ervaring op een positieve manier te kanaliseren. Hij werd een pleitbezorger voor de rechten van nabestaanden van vermiste personen en werkte samen met non-gouvernementele organisaties om de onderzoeksprotocollen voor verdwijningszaken te verbeteren.
Haar persoonlijke ervaring gaf haar een uniek perspectief op de tekortkomingen van het systeem. Sara had ook psychologische ondersteuning nodig om om te gaan met jarenlange angst en de impact die de obsessie van haar man op haar eigen welzijn had gehad. Het stel nam deel aan relatietherapie om hun relatie te herstellen en een nieuwe balans in hun leven te vinden. In 2010, twee jaar na de rechtszaak, richtten Marcus en Sara de Morrison Foundation op, die zich inzet voor de ondersteuning van families van vermiste personen en de financiering van geavanceerde zoek- en identificatietechnologieën.
De stichting groeide uit tot een van de meest toonaangevende organisaties in haar soort in de Verenigde Staten en hielp honderden families antwoorden te vinden. Vijftien jaar na de gruwelijke ontdekking in de Chihuahuan-woestijn werd de zaak-Morrison een mijlpaal in het onderzoek naar grensoverschrijdende misdrijven. Het nauwgezette werk van inspecteur Eduardo Ruiz werd internationaal erkend en hij werd een veelgevraagd expert in soortgelijke zaken over de hele wereld. Het verhaal van Alice en Ethan Morrison dient als een sombere herinnering aan de gevaren van stalking en huiselijk geweld.
Raymond Torres vertoonde duidelijke tekenen van obsessief en gewelddadig gedrag, maar het toenmalige rechtssysteem nam zijn dreigementen niet serieus. Als direct gevolg van deze zaak werden in verschillende Amerikaanse staten wetswijzigingen en protocollen voor slachtofferbescherming doorgevoerd. De Chihuahuan-woestijn, die ooit vreselijke geheimen herbergde, herbergt nu een klein gedenkteken op de plek waar Alice werd gevonden. Marcus Morrison kreeg, in samenwerking met de Mexicaanse autoriteiten, toestemming om een discrete plaquette te plaatsen ter nagedachtenis aan niet alleen Alice en Ethan, maar aan alle slachtoffers van geweld die nooit werden gevonden of wier misdaden nooit werden opgelost.
Raymond Torres blijft gevangen in de Almoloya Federal Penitentiary, waar hij waarschijnlijk de rest van zijn leven zal doorbrengen. Op 80-jarige leeftijd ontvangt hij zelden bezoek en onderhoudt hij weinig contact met de buitenwereld. Bewakers melden dat hij vroegtijdig dementie heeft ontwikkeld en regelmatig tegen zichzelf praat, waarbij hij Alice soms aanspreekt alsof ze nog leeft. De Morrison Foundation bleef groeien en haar werk uitbreiden. Tegen 2020 had de organisatie met behulp van geavanceerde DNA-technologieën meer dan 200 vermissingszaken helpen oplossen.
forensische analyse en zoektechnieken. Marcus, inmiddels 75, blijft actief als voorzitter van de stichting en transformeert zijn persoonlijke tragedie in een kracht ten goede. De zaak benadrukte ook het belang van internationale samenwerking bij het onderzoeken van misdaden. De samenwerking tussen de Amerikaanse en Mexicaanse autoriteiten speelde een cruciale rol bij het oplossen van het mysterie en het berechten van Torres. Dit precedent beïnvloedde latere overeenkomsten voor politiesamenwerking tussen de twee landen. De belangrijkste erfenis van de zaak Morrison is misschien wel het bewustzijn dat het creëerde over de waarschuwingssignalen van obsessief en gewelddadig gedrag.
Educatieve programma’s op scholen en universiteiten bevatten nu informatie over stalking en huiselijk geweld, en leren mensen gevaarlijk gedrag te herkennen en te melden. Alice en Ethan Morrison hebben hun zoon nooit geboren zien worden, maar hun nalatenschap leeft voort in de levens die gered zijn door een groter bewustzijn van huiselijk geweld en de vooruitgang in het onderzoek naar vermiste personen. De woestijn heeft misschien 13 jaar lang haar geheimen verborgen gehouden, maar toen de waarheid eindelijk aan het licht kwam, werd ze een kracht voor rechtvaardigheid en de bescherming van andere onschuldige mensen.
