Toen 20, toen 30.
Met elk jaar dat voorbijging, ebde de hoop langzaam weg, maar ondanks alles hield Ricky’s hart vast aan een dun draadje geloof.
In 2011 gebeurde het ondenkbare.
Eddie Vernon, het kind wiens getuigenis Ricky de gevangenis in had gejaagd, was inmiddels volwassen.
Hij keerde terug naar de rechtbank en vroeg om opnieuw te getuigen.
Staand voor de rechter zei hij met tranen in zijn ogen
: « Ik heb niets gezien. Ik wist niet wat er gebeurd was. De rechercheurs hebben me onder druk gezet, bedreigd en geïntimideerd. Ik was gewoon bang. »
Die woorden waren genoeg om het rechtssysteem op zijn grondvesten te laten schudden.
De zaak werd heropend en er werd een antecedentenonderzoek naar het oude proces gestart. Er werd onthuld dat er ernstige tekortkomingen waren en dat Ricky Jacksons veroordeling op geen enkel ander bewijs was gebaseerd dan de getuigenis van het kind. Na de zaak te hebben beoordeeld, verklaarde het Hooggerechtshof van Ohio Ricky Jackson
in 2014
onschuldig.
Na 43 jaar achter de tralies
en meer dan 15.000 eenzame dagen
werd Ricky Jackson vrijgelaten uit de gevangenis.
Hij was negenenvijftig jaar oud, met een grijs hoofd en een gezicht dat het wachten beu was.
De zon omarmde hem, en de wereld omarmde
hem. Activistische journalisten en oude vrienden die hem niet vergeten waren, renden naar hem toe.
Toen hij de gevangenispoort verliet, zei hij: «
Ik droom elke nacht van dit moment. Ik heb de hoop nooit verloren. Ik wist dat God me niet zou verlaten. »
Maar achter die glimlach schuilde bitterheid.
Toen hem gevraagd werd hoe hij zich voelde, zei hij:
« Niets kan mijn leeftijd vervangen. Niets kan mijn moeder vervangen die stierf terwijl ik in de gevangenis zat, of de omhelzing van mijn vader die ik miste. Geld kan geen tijd kopen. »
De staat Ohio bood hem een financiële compensatie ter waarde van miljoenen dollars onder de Innocent Prisoners Compensation Act.
Maar Ricky zei: «
Ik wijs geld niet af, maar het betekent niet veel voor me. Ik wil ademen, zonder beperkingen over straat kunnen lopen, in een eenvoudig restaurant kunnen eten en zonder angst kunnen slapen. »
Hij begon zijn leven opnieuw,
nam deel aan psychologische revalidatieprogramma’s, sprak op verschillende mensenrechtenconferenties en werd een symbool van de strijd tegen juridisch onrecht.
Wat je verbaast aan Ricky’s verhaal is niet alleen de lengte van zijn jaren in de gevangenis,
maar ook de zuiverheid van zijn hart.
In een tv-interview werd hem gevraagd
of hij boos was of de persoon die hem gevangen had gezet haatte.
Hij antwoordde:
« Ja, ik was eerst boos, maar ik besefte dat haat alleen maar de eigenaar ervan doodt. Ik heb ervoor gekozen te vergeven, omdat mijn hart geen haat kan verdragen. »
Hij zei ook: «
Ik ben nu vrij, en als ik niet vergeef, blijf ik gevangen, zelfs nadat ik vrijkom.
» Ricky’s verhaal is niet alleen een persoonlijke tragedie,
maar ook een klap in het gezicht van het Amerikaanse rechtssysteem en alle systemen die oordeel boven bewijs stellen.
Een onschuldig persoon die gevangen wordt gezet vanwege de onvolwassen getuigenis van een kind en de druk van rechercheurs, is iets dat nooit meer mag gebeuren.
Na zijn vrijlating werkte Ricky samen met organisaties die zich inzetten voor het hervormen van wetten en het verbeteren van de eerlijkheid van het strafrechtsysteem.
Hij pleitte voor het aanpassen van de wetgeving inzake getuigenissen, met name die over getuigenissen van kinderen. Hij
pleitte voor de oprichting van een psychologisch ondersteuningssysteem voor onschuldige gevangenen die worden vrijgelaten in een samenleving die ze al tientallen jaren niet meer kennen.
Advertentie
Met elk jaar dat voorbijging, ebde de hoop langzaam weg, maar ondanks alles hield Ricky’s hart vast aan een dun draadje geloof.
In 2011 gebeurde het ondenkbare.
Eddie Vernon, het kind wiens getuigenis Ricky de gevangenis in had gejaagd, was inmiddels volwassen.
Hij keerde terug naar de rechtbank en vroeg om opnieuw te getuigen.
Staand voor de rechter zei hij met tranen in zijn ogen
: « Ik heb niets gezien. Ik wist niet wat er gebeurd was. De rechercheurs hebben me onder druk gezet, bedreigd en geïntimideerd. Ik was gewoon bang. »
Die woorden waren genoeg om het rechtssysteem op zijn grondvesten te laten schudden.
De zaak werd heropend en er werd een antecedentenonderzoek naar het oude proces gestart. Er werd onthuld dat er ernstige tekortkomingen waren en dat Ricky Jacksons veroordeling op geen enkel ander bewijs was gebaseerd dan de getuigenis van het kind. Na de zaak te hebben beoordeeld, verklaarde het Hooggerechtshof van Ohio Ricky Jackson
in 2014
onschuldig.
Na 43 jaar achter de tralies
en meer dan 15.000 eenzame dagen
werd Ricky Jackson vrijgelaten uit de gevangenis.
Hij was negenenvijftig jaar oud, met een grijs hoofd en een gezicht dat het wachten beu was.
De zon omarmde hem, en de wereld omarmde
hem. Activistische journalisten en oude vrienden die hem niet vergeten waren, renden naar hem toe.
Toen hij de gevangenispoort verliet, zei hij: «
Ik droom elke nacht van dit moment. Ik heb de hoop nooit verloren. Ik wist dat God me niet zou verlaten. »
Maar achter die glimlach schuilde bitterheid.
Toen hem gevraagd werd hoe hij zich voelde, zei hij:
« Niets kan mijn leeftijd vervangen. Niets kan mijn moeder vervangen die stierf terwijl ik in de gevangenis zat, of de omhelzing van mijn vader die ik miste. Geld kan geen tijd kopen. »
De staat Ohio bood hem een financiële compensatie ter waarde van miljoenen dollars onder de Innocent Prisoners Compensation Act.
Maar Ricky zei: «
Ik wijs geld niet af, maar het betekent niet veel voor me. Ik wil ademen, zonder beperkingen over straat kunnen lopen, in een eenvoudig restaurant kunnen eten en zonder angst kunnen slapen. »
Hij begon zijn leven opnieuw,
nam deel aan psychologische revalidatieprogramma’s, sprak op verschillende mensenrechtenconferenties en werd een symbool van de strijd tegen juridisch onrecht.
Wat je verbaast aan Ricky’s verhaal is niet alleen de lengte van zijn jaren in de gevangenis,
maar ook de zuiverheid van zijn hart.
In een tv-interview werd hem gevraagd
of hij boos was of de persoon die hem gevangen had gezet haatte.
Hij antwoordde:
« Ja, ik was eerst boos, maar ik besefte dat haat alleen maar de eigenaar ervan doodt. Ik heb ervoor gekozen te vergeven, omdat mijn hart geen haat kan verdragen. »
Hij zei ook: «
Ik ben nu vrij, en als ik niet vergeef, blijf ik gevangen, zelfs nadat ik vrijkom.
» Ricky’s verhaal is niet alleen een persoonlijke tragedie,
maar ook een klap in het gezicht van het Amerikaanse rechtssysteem en alle systemen die oordeel boven bewijs stellen.
Een onschuldig persoon die gevangen wordt gezet vanwege de onvolwassen getuigenis van een kind en de druk van rechercheurs, is iets dat nooit meer mag gebeuren.
Na zijn vrijlating werkte Ricky samen met organisaties die zich inzetten voor het hervormen van wetten en het verbeteren van de eerlijkheid van het strafrechtsysteem.
Hij pleitte voor het aanpassen van de wetgeving inzake getuigenissen, met name die over getuigenissen van kinderen. Hij
pleitte voor de oprichting van een psychologisch ondersteuningssysteem voor onschuldige gevangenen die worden vrijgelaten in een samenleving die ze al tientallen jaren niet meer kennen.
