Stel je voor dat je je jeugd en je volwassenheid doorbrengt in een gevangeniscel.

Stel je voor dat je de bloei van je jeugd en het hoogtepunt van je volwassenheid beleeft in een koude, raamloze cel, zonder vrijheid of schuldgevoel.
Dan word je op een dag wakker en ontdek je dat je plotseling bent getransporteerd van de omhelzing van je familie naar stille muren waar alles grijs is, de muren, de gelaatstrekken, de toekomst. En
dat allemaal omdat je een bang kind was dat een woord zei dat niet waar was.
Dit is niet de plot van een Hollywooddrama,
maar eerder het waargebeurde verhaal van de langste onrechtmatige gevangenschap in de Amerikaanse gerechtelijke geschiedenis, met als held een man genaamd Ricky Jackson.
In 1975 was Ricky Jackson nog maar een achttienjarige Amerikaanse jongeman die in een arme buurt in Cleveland, Ohio woonde.
Ricky stond bekend om zijn kalme glimlach en zijn bereidheid om problemen te vermijden. Hij was niet rijk, maar hij was rijk aan dromen. Hij droomde van een universiteit, een klein gezin en een eenvoudige toekomst vol liefde.
Hij had geen strafblad en werd beschouwd als een rolmodel voor zijn buren. Maar dat alles stortte plotseling in.
Op een bewolkte oktoberdag in 1975 werd hij beschuldigd van de moord op een winkeleigenaar. Het nieuws verspreidde zich en de politie begon een zoektocht naar de dader.
Er waren geen directe getuigen. Er werden geen camerabeelden vastgelegd en de politie vond geen vingerafdrukken of fysiek bewijs.
Maar uit de mist dook de naam van Ricky Jackson op.
Een jongetje van amper 12 jaar oud, Eddie Vernon, vertelde de politie dat hij Ricky de winkeleigenaar had zien neerschieten.
Was hij er zeker van dat hij hem echt had gezien, of was hij gewoon een bang kind dat zei wat hij dacht dat waar was of wat hij dacht dat de volwassenen wilden horen?
De politie, die de zaak snel wilde sluiten, ging niet diep in op de waarheidsgetrouwheid van de getuigenis.
Ze bekeken de camera’s niet, die destijds niet wijdverspreid waren. Ze voerden geen wetenschappelijk onderzoek uit. Het enige wat hen interesseerde, was de zaak sluiten en een verdachte aan het publiek presenteren.
Op basis van alleen de getuigenis van de jongen werd Ricky Jackson ter dood veroordeeld.
Toen het vonnis werd uitgesproken, begreep Ricky aanvankelijk niet wat er gebeurde.
Hij dacht dat er een vergissing was gemaakt, dat iemand later zou lachen en zou zeggen dat het een grap was, maar niemand lachte.
Ricky werd overgeplaatst naar de dodencel in een van de zwaarste gevangenissen van Ohio. Hij was nog een jonge man, ongehuwd, ongeschoold en onzichtbaar.
Hij kon de celdeuren horen sluiten en de klok horen tikken, en elke dag die voorbijging voelde als de laatste, koud, zwaar en wreed.
Niemand geloofde hem.
Hij had geen geld om een ​​sterke advocaat in te huren.
Hij had niets anders dan zijn geheugen, zijn tranen en zijn stille gebeden.
Na jaren wachten werd de straf omgezet van de doodstraf in levenslange gevangenisstraf, maar het maakte Ricky niet veel uit.
De gevangenis was nog steeds een gevangenis, en het onrecht bleef in de cel hangen.
Hij werd overgeplaatst tussen verschillende gevangenissen en werd geconfronteerd met allerlei wreedheden: eenzame opsluiting, vernederende huiszoekingen, ziektes, scheiding van zijn familie, verlies van vrienden en een langzame dood.
In die jaren stierven zijn ouders en mocht hij niet eens afscheid nemen.
Er gingen 10 jaren voorbij .