René en Ruth leerden Jan en Ineke in 2018 kennen, toen ze interesse hadden in een vervallen boerderijtje op het landgoed van de twee in Woold, een buurtschap van Winterswijk, een boerderijtje waar René geregeld langs liep. « Ik heb aangebeld en gevraagd of ze, als ze het ooit te koop zouden zetten, aan ons wilden denken », vertelt René op het terras van het landhuis, uitkijkend over hun eigen landerijen.Vriendschap met eigenarenZe hadden geluk: het boerderijtje bleek in de stille verkoop te staan. « Ze vertelden ons bij welke makelaar het verkocht werd, wij namen contact op, en een half jaartje later was het van ons. » Ze worden meer dan alleen buren, er ontstond een soort vriendschap. »Jan en Ineke waren al wat ouder, Ineke 74 en Jan 88. En ze hadden geen kinderen », vertelt Ruth. « Ik denk dat ze onze dochters (van nu 14, 17 en 19,red.) zagen als een soort kleinkinderen. Onze oudste fietste vaak even langs, ook voordat we er woonden, om de sint-bernard van Jan en Ineke te aaien. En als er iets te vieren was, werd de tafel volgezet met lekkers en werden wij uitgenodigd. Ineke was erg van de gezelligheid. »
De hoofdgebouwen van het landgoed.Het was een bijzonder koppel. De stille, slimme Jan, die het ruim 400 jaar oude landgoed dat al eeuwen in de familie was, had geërfd van zijn ouders en daar werkte als melkveehouder. En de wat flamboyante maar ook zakelijkere Ineke, die jaren in Amsterdam een hotel had gerund en voor Jan was teruggekomen naar de Achterhoek. « Jan had tot zijn 60ste bij zijn moeder in de boerderij gewoond », zegt René. « Hij moest het landgoed in stand houden, daarin had hij geen keuze. » En toen overleed zijn moeder en kwam Ineke. » Lachend: « En toen had hij eigenlijk nog steeds weinig te vertellen. »Geld nodigHet was Ineke die bijvoorbeeld besloot dat het boerderijtje dat Ruth en René in 2018 kochten, op de markt moest komen, zegt René. « Zij zag dat er geld nodig was, onder meer voor het onderhoud van het landgoed. Want het klinkt mooi, zo’n groot landgoed, en dat is het ook. Maar het kost wel geld. »Ineke was al een keer ziek geweest toen René en Ruth het boerderijtje kochten. En toen ze er net woonden kwam de kanker terug. Logischerwijs, vinden zij zelf, namen zij wat zorg voor hen op zich. Het naoberschap, dat men in het oosten hoog in het vaandel heeft staan. Het zorgen ging door tijdens corona, en na Inekes overlijden, voor de oudere Jan. « Onze kinderen lieten bijvoorbeeld de hond uit of we zorgden ervoor dat er eten voor hem in huis was », vertellen ze.René, die installateur was, deed wat klusjes op het landgoed – soms betaald, maar ook vaak onbetaald. « En elke ochtend liep ik even langs het huis om aan Jan te vragen hoe het ging », zegt René. « Gewoon even een praatje maken. Ging het niet goed? Dan keken we wat we voor hem konden doen. »
Ineke en Jan met hun hond Duke voor het landhuis.Omdat Jan ouder werd, werden de klusjes die René deed steeds meer en groter. « Ik werd de mantelzorger voor Jan », zegt hij daarover. Vrijwillig. Want het gebeurde uit – daar is ie weer – naoberschap. « Omkijken naar elkaar, dat is gewoon belangrijk. »Enige erfgenaamJan en Ineke hadden René gevraagd om executeur testamentair te zijn, degene die alles regelde wat na hun dood geregeld moest worden. De uitvaart, de uitvoering van het testament. »Hij zei nog: daarvoor kun je per uur rekenen wat je ook rekent voor je installateurswerk », zegt René. Natuurlijk zei René ja, zoiets doe je voor elkaar.In 2022, nog geen vier jaar nadat beide stellen elkaar hadden leren kennen, overleed de 91-jarige Jan. René deed wat van hem gevraagd was: hij regelde de uitvaart, en maakte voor na zijn vakantie – het was in de zomer – een afspraak voor hem en Ruth met de notaris, om te kijken wat er verder gedaan moest worden. « Toen we daar zaten, vroeg de notaris: ‘Weet u eigenlijk wel voor wie u dit allemaal doet? Naar wie alles gaat?’ ‘Nee’, zei ik. Toen schoof hij het testament naar voren en las ik: ‘Als enige erfgenaam benoem ik René Grevers.' »
