Het zonlicht viel door de gordijnen van de kleine kamer en wierp lange schaduwen op de vloer.
Victor, een man van net iets boven de veertig, zat op de bank en staarde voor zich uit terwijl het nieuws op de televisie draaide.
Maar zijn gedachten waren ergens anders, verloren in gebeurtenissen uit het verleden.
Er was iets meer dan een jaar verstreken sinds hij zijn vrouw had verloren, Elizaveta, de moeder van zijn dochter Irina, bij een tragisch ongeluk.
De maanden daarna waren een ware chaos voor hen geweest.
Toen kwam Olga in beeld.
Ze was een aantrekkelijke vrouw met een warme glimlach en een charmante persoonlijkheid.
Ze hadden elkaar op het werk ontmoet, waar ze onlangs was gepromoveerd tot hoofd van de personeelsafdeling.
In het begin was hun relatie strikt professioneel.
Met de tijd veranderden de toevallige gesprekken bij de koffie in steeds vaker ontmoetingen.
En zonder dat hij het doorhad, was Olga bij hen thuis ingetrokken.
Een geluid op de gang haalde Victor uit zijn gedachten.
Voor hem verscheen Irina, zijn dochter van nog maar zeven jaar.
In één oogopslag wist Victor dat er iets mis was.
Normaal gesproken vrolijk en praatgraag, leek ze nu overweldigd, met hangende schouders en haar blik naar de grond.
— Irina, gaat het wel, lieverd? — vroeg Victor terwijl hij van de bank opstond.
Irina keek naar hem en hij zag meteen dat haar ogen rood waren, alsof ze had gehuild.
Het meisje beet op haar onderlip en Victor voelde dat het ernstig was.
— Papa… laat me niet alleen met de nieuwe moeder… ze komt om slechte dingen te doen… — fluisterde Irina, trillend.
Victors hart kromp ineen.
Hij boog zich naar het meisje toe en sloeg haar in zijn armen.
— Wat is er gebeurd, mijn lief?
Wat voor slechte dingen?
Irina aarzelde, en vertelde toen met een gedempte stem.
Olga had haar streng toegesproken omdat ze per ongeluk een vaas had kapotgemaakt.
Maar het ging niet alleen om de berisping…
Irina had iets gemeens in Olga’s blik gezien dat haar vreselijk had laten schrikken.
En sinds die tijd, elke keer dat ze alleen met haar was, veranderde Olga in een ander persoon: koud, boos, dreigend.
— Papa… ze maakt me bang… — mompelde het meisje, zich nog steviger tegen hem aanzettend.
Victor voelde een koude rilling over zijn ruggengraat lopen.
Tot dan toe had hij niets verdachts opgemerkt.
Olga was lief als hij in de buurt was…
