Mijn grootmoeder trouwde op jonge leeftijd, nog maar een meisje eigenlijk, en niet uit liefde maar eerder uit verplichting en omstandigheden. Ze ging een huwelijk aan waarin warmte en passie ontbraken, maar ze droeg haar lot met een opmerkelijke waardigheid en stille kracht. Ondanks alles hoorde ik nooit een enkele klacht van haar over die jaren; ze leek haar verdriet diep verborgen te houden, weggeborgen achter een masker van kalmte en plichtsgevoel.
Jaren gingen voorbij, gevuld met routine, offers en een liefde die nooit echt tot bloei was gekomen. Maar het leven heeft soms onverwachte wendingen. Toen mijn grootvader op 75-jarige leeftijd naar een sanatorium werd gestuurd om te herstellen, veranderde alles ineens. Het voelde als het begin van een nieuw hoofdstuk, zowel voor hem als voor haar.
Mijn grootmoeder pakte zijn koffer met een kalme vastberadenheid en vertrok voor een reis van 21 dagen — een periode die misschien bedoeld was als tijdelijk afscheid, maar die uiteindelijk haar leven voorgoed zou veranderen. Tijdens die drie weken bleef ze sterk, wetende dat er iets nieuws aan het ontstaan was, al kon ze dat misschien zelf nog niet helemaal bevatten.
