Emily kantelde haar hoofd. « Ja. Dit huis betekende ooit alles voor me. »
Haar stem trilde toen herinneringen terugkwamen – het geluid van haar moeder die gospelliedjes neuriede terwijl het brandde, haar vader die hekken repareerde, Daniel die haar plaagde met haar paardenstaartjes. Maar die herinneringen werden snel overschaduwd door de avond dat ze vertrok – het geschreeuw, de dichtslaande deuren, de stilte die er was.
Toen ze weggingen, stapte Daniel als eerste naar buiten. Hij was ouder, met rimpels rond zijn ogen die er eerder niet waren geweest.
« Eh, » zei hij zachtjes. « Je bent gekomen. »
Ze aarzelde voordat ze hem omhelsde. « Je hebt me niet veel keus gegeven. »
Het huis rook hetzelfde – een mix van oude grenen vloeren en iets lichts bloemigs. Maar de tijd had de warmte ervan weggenomen. Hun moeder, Margaret, zat op de bank, met een deken over haar schoot. Haar haar, ooit kastanjebruin en trots, was nu zilver, en haar gezicht bleek en vertrokken. Even zag Emily niet de vrouw die haar had verbannen, maar iemand klein en kwetsbaar – een mens.
« Hallo, mam, » zei Emily.
Margarets ogen werden groot alsof ze een geest had gezien. Haar stem brak. « Emily? »
« Ik ben het. »
Moeders lippen trilden. « Jij… je had niet moeten komen. »
De woorden troffen Emily als een klap in haar gezicht, maar ze deinsde niet terug. « Daniel zei dat je ziek was. »
Margaret draaide zich om. « Ik heb niet om je medelijden gevraagd. »
Lily stond verstijfd in de deuropening. Emily legde een hand op haar schouder. « Mam, het is Lily. Je kleindochter. »
Lange tijd hing er een stilte in de lucht. Toen dwaalde Margarets blik naar het meisje – haar ogen wijd open van ongeloof. « Ze is… ze is prachtig, » fluisterde ze. « Net als jij. »
Het avondeten die avond was gevuld met onuitgesproken woorden. Daniel probeerde de sfeer te vullen met koetjes en kalfjes, maar Emily voelde de spanning uit alle hoeken sijpelen. Nadat Lily naar bed was gegaan, sprak Margaret eindelijk.
« Ik heb elke dag tot God gebeden om je te vergeven, » zei ze zachtjes. « Maar dat kon ik niet. Niet na wat je hebt gedaan. »
Emily’s keel kneep dicht. « Ik was veertien, mam. Ik heb je niets aangedaan. Ik was bang. »
« Je hebt schande gebracht over deze familie, » siste Margaret, hoewel haar stem zwak klonk. « Je vader kon het niet verdragen. Hij stierf
