« Nutteloos, » antwoordde Nia kalm. « Bij wie gaan we klagen? De politiechef van de stad is de beste vriend van mijn vader. Ze gaan samen golfen. De officier van justitie heeft zijn benoeming aan hem te danken. Ze laten ons niet eens door. En als ze dat wel doen, raakt dit dagboek dezelfde dag nog kwijt en worden jij en ik aangeklaagd voor smaad en poging tot het beschadigen van de eervolle naam van een gerespecteerd man. »
André stopte. Hij wist dat ze gelijk had. In deze stad was haar vader de politie. Hij was de wet.
« En dan? Wat doen we? » Hulpeloosheid klonk in zijn stem.
« We hebben ze nodig om zichzelf te bekennen, » zei Nia. « Openbaar. We hebben een vrijwillige schuldbekentenis nodig. Alleen dat werkt. »
André keek haar verbijsterd aan.
« Bekennen? Nia, deze mensen zullen nooit iets bekennen. Ze zouden nog liever opnieuw doden om de waarheid te verbergen. »
« Dan moeten we ze in het nauw drijven, » zei ze, en er verscheen een verharde blik op haar gezicht die André nog nooit eerder had gezien. « We moeten een situatie creëren waarin zwijgen voor hen enger is dan een bekentenis. »
Ze besteedden de hele daaropvolgende week aan het ontwikkelen van een plan.
En haar vader, Simone, en Darius gaven hen onbewust het perfecte wapen.
Posters en nieuwssites in de stad hingen vol met aankondigingen voor het belangrijkste sociale evenement van het jaar: het jaarlijkse Founders’ Gala. De eregast zou Elijah Hayes zijn.
Als onderdeel van een campagne om het imago van de familie op te schonen na het huwelijksschandaal, zette hij een krachtige public relationsactie op touw. Hij was niet alleen de hoofdsponsor van het evenement, maar zou ook een ereprijs ontvangen voor zijn bijdrage aan de ontwikkeling van de stad en het behoud van ‘familiewaarden’.
Tijdens zijn dankwoord zou hij Darius Vance officieel aankondigen als zijn opvolger en de nieuwe CEO van de fabriek.
Dit zou zijn volledige en definitieve overwinning zijn.
Een triomfbal.
« Dit is ons podium, » zei André, terwijl hij Nia de poster liet zien. « We hadden geen betere plek kunnen kiezen. De hele elite van de stad, de pers. Als we gaan staken, moet het daar zijn. »
« Maar hoe krijgen we ze aan het praten? », vroeg Nia.
We moeten ze bang maken. Ze laten geloven dat we alles weten en bereid zijn om het te vertellen. Ze moeten in paniek raken. En iemand die in paniek is, maakt fouten.
Nia begreep wat ze moest doen. Ze kende de zwakke schakel in hun keten.
Calvijn.
De volgende dag wachtte ze hem na zijn dienst buiten de fabriekspoort op. Ze wist dat hij altijd dezelfde route naar huis liep, door het oude park.
Ze stapte simpelweg achter een boom vandaan om hem te ontmoeten.
Toen Calvin haar zag, deinsde hij terug en werd bleek. Hij probeerde om haar heen te lopen, maar ze blokkeerde zijn pad.
« Wees niet bang, meneer Jasper, » zei ze zachtjes. « Ik koester geen wrok tegen u. »
Hij keek haar verbaasd aan.
« Ik begrijp alles, » vervolgde ze, hem recht in de ogen kijkend. « Je hebt een gezin, verplichtingen. Ik had in jouw plaats hetzelfde kunnen doen. Ik ben hier niet gekomen om je te beschuldigen. Ik ben gekomen om je te vertellen dat alles goed is. »
Hij fronste wantrouwend, omdat hij niet begreep wat ze bedoelde.
« Ik… ik heb het oude dagboek van mijn moeder gevonden, » zei Nia met een licht trillende stem, maar er zat geen bedrog in. « Ik heb het gelezen, en weet je, ik begreep veel. Ik begreep waarom alles zo gebeurde. Haar laatste dagen… Er staan zoveel details in het dagboek die alles verklaren. Het is me nu helemaal duidelijk. »
Ze sprak expres vaag, zonder enige details te noemen.
Ze gooide aas uit.
« Ik wilde je alleen laten weten dat ik niet boos op je ben, » besloot ze. « Tot ziens. »
Ze draaide zich om en liep weg, hem achterlatend midden in het park, in volledige verwarring en angst.
Ze twijfelde er niet aan wat hij zou doen. Iemand die in angst leeft, rent altijd naar zijn meester.
Ze had gelijk.
André vroeg een vriendelijke telefoniste om met behulp van oude contacten de gesprekken van Calvins nummer te traceren.
Een uur na haar gesprek met hem belde Calvin één persoon: Elijah Hayes.
Het gesprek duurde kort, minder dan een minuut.
De val was dichtgegaan.
Nu hoefden ze alleen nog maar te wachten.
Ze hoefden niet lang te wachten.
Diezelfde avond, terwijl Nia met Vivien in de keuken zat, werd er op de deur geklopt – hard en dringend.
Vivien ging opendoen. Nia hoorde de verbaasde uitroep van haar tante en toen de stem van Darius.
« Wat wil je hier, Vance? Wegwezen, » zei Vivien scherp.
« Ik moet met Nia praten, » antwoordde hij, brutaal als altijd. « Ik weet dat ze hier is. »
Hij duwde de oudere vrouw opzij en ging het huis binnen.
Hij bleef in de keukendeur staan toen hij Nia zag. Zijn gezicht straalde een mengeling van woede, angst en een soort vals zelfvertrouwen uit. Hij droeg een duur pak. Hij rook naar succes en angst.
« Nia, we moeten praten, » zei hij, terwijl hij probeerde zijn toon zakelijk te houden. « Alleen. »
« Spreek hier. Vivien is mijn familie, » onderbrak Nia hem.
Hij was even van zijn stuk gebracht, maar herstelde zich snel. Hij liep naar de tafel en zette er een dure leren aktetas op. Hij opende hem.
De aktetas zat vol met stapels honderddollarbiljetten.
« Er is hier tweehonderdvijftigduizend dollar, » zei hij. « Contant. Als het niet genoeg is, vertel me dan hoeveel je wilt. Noem je prijs, Nia. »
Nia keek zwijgend naar het geld en toen naar hem.
« De prijs waarvoor? » vroeg ze.
Darius zuchtte diep.
« Voor het dagboek. Voor het dagboek van je moeder. Laten we een einde maken aan dit circus. Je neemt het geld, je verlaat de stad, je begint een nieuw leven, en we… we vergeten het allemaal gewoon. We kunnen hier allemaal zonder verlies uitkomen. »
Nia stond langzaam op uit haar stoel. Ze keek naar zijn angstige gezicht, naar het geld, naar zijn trillende handen.
Ze waren doodsbang.
Ze waren ervan overtuigd dat ze alles wist en dat ze gekomen was om te onderhandelen.
Ze keek hem recht in de ogen.
« Ga weg, » zei ze zacht en duidelijk. « Ga gewoon dit huis uit. »
Hij was verbijsterd.
« Nia, wees niet zo gek. Dit is je enige kans. Denk erover na. »
« Ik zei: ga weg. En vertel het aan Elijah en Simone… » Ze zweeg even. « Zeg dat we ze op het gala zien. »
Darius’ gezicht vertrok. Hij besefte dat de onderhandeling mislukt was.
Hij klapte de aktetas dicht, greep hem en terwijl hij Nia een blik vol haat toewierp, rende hij het huis uit.
Nia bleef midden in de keuken staan.
De val was gezet.
En doodsbang liepen ze er recht in.
De dagen tot het gala verstreken in een waas van stille, gespannen verwachting.
Nia en Andre hebben elk detail uitgewerkt.
Andre regelde dat zijn oude vriend Malcolm, een verslaggever van een regionale krant in een aangrenzende staat – de enige grote publicatie die niet onder controle stond van Elijah Hayes – zou komen en zich zou voordoen als een gewone gast.
Vivien, gebruikmakend van haar status als stichtend familielid, wist met gemak drie uitnodigingen te bemachtigen: één voor zichzelf, één voor Nia en één voor haar ‘vriend van buiten de staat’, meneer Malcolm.
Alles was gereed.
En toen werd het avond.
De balzaal van het Metropolitan Hotel schitterde. Enorme kristallen kroonluchters weerspiegelden in de glanzend gepolijste vloer en overspoelden alles met oogverblindend licht. Een strijkorkest speelde. Bediening in witte handschoenen droeg champagne en canapés. De lucht gonsde van honderden stemmen, gelach en het klinken van glazen.
De hele elite van de stad was aanwezig: de burgemeester, ambtenaren, bankiers, industriëlen, hun vrouwen met diamanten en in avondjurken.
Het was een waar spektakel van hypocrisie.
En Nia, die aan Viviens arm de kamer binnenliep, had het gevoel alsof ze in een slangenkuil terechtkwam.
Ze droeg een eenvoudige zwarte jurk, lang en strak, zonder ook maar één sieraad. Het was het tegenovergestelde van haar trouwjurk en de felle, opvallende jurken van de andere vrouwen.
Naast haar zag Vivien er in haar ouderwetse maar elegante fluwelen jurk uit als een koningin in ballingschap.
Bij de ingang probeerden twee bewakers in strakke pakken – duidelijk ingelicht over Nia – hen tegen te houden.
‘Pardon, Miss Hayes,’ begon een van hen, terwijl hij de weg blokkeerde.
Maar Vivien vertraagde haar pas niet. Ze nam de bewaker met een ijzige blik op.
« Dit is mijn gast, jongeman. Of heeft u de opdracht om geen gasten toe te laten tot het Oprichtersgala? »
De bewaker liep leeg. Hij herkende Vivien. Met haar in discussie gaan stond gelijk aan zelfmoord.
Hij deed zwijgend een stap opzij.
Ze liepen de balzaal binnen.
André en Malcolm zaten al aan een onopvallend tafeltje in de hoek met vrij zicht op het podium. André ving Nia’s blik en knikte subtiel.
Het middelpunt van de belangstelling was uiteraard haar familie.
Elijah, in een onberispelijke smoking, stond omringd door de burgemeester en de invloedrijkste mensen van de stad en nam felicitaties in ontvangst. Hij was in zijn element – de krachtige, zelfverzekerde meester van zijn universum.
Darius, de trouwe erfgenaam, stond ernaast en glimlachte respectvol.
En Simone… Simone was de ster van de avond. Ze droeg een luxueuze, met goud geborduurde jurk met een rijkelijk opgestoken kapsel, en natuurlijk schitterde de saffieren ketting om haar nek.
Ze lachte het hardst en dronk glas na glas champagne. Maar in haar ogen zag Nia een koortsige, angstige glans.
Ze zagen haar – alle drie.
De glimlach op Elijahs gezicht bevroor een fractie van een seconde. Darius spande zich aan, en Simone… Simone wierp Nia een blik vol haat en nauwelijks verholen angst toe.
De ceremonie begon.
De presentator besteedde veel tijd aan het complimenteren van Elijah Hayes en somde zijn bijdragen aan de stad op. Vervolgens betrad de burgemeester het podium en overhandigde hem, onder daverend applaus, een zwaar kristallen beeldje: de Family Legacy Award.
Elijah liep naar de microfoon. De kamer werd stil.
« Mijn lieve vrienden, » begon hij met zijn goedgetrainde, zelfverzekerde stem. « Het is een enorme eer voor mij om hier vandaag te staan. Maar deze prijs is niet alleen voor mij. Deze prijs is voor mijn hele familie – een familie voor wie begrippen als eerlijkheid, integriteit en verantwoordelijkheid voor de gemeenschap altijd voorop hebben gestaan en altijd zullen blijven staan. »
“Dit zijn de waarden die ik van mijn ouders heb geërfd en die ik doorgeef aan mijn kinderen.”
Nia liep langzaam vooruit.
Ze liep dwars door de ruimte, tussen de tafels door, naar het podium. Mensen weken uit elkaar en keken haar verbaasd en veroordelend aan.
De muziek vervaagde.
Iedereen keek naar haar.
Elijah, op het podium, aarzelde. Hij zag haar naderen en er flitste een kille woede in zijn ogen. Maar hij was een professional. Hij deed alsof er niets aan de hand was en vervolgde zijn toespraak.
Simone was geen professional.
Toen ze Nia recht op hen af zag lopen, raakte ze in paniek. Alcohol en angst deden hun werk.
