Op onze bruiloft hief mijn man zijn glas en verklaarde: « Deze dans is voor de vrouw op wie ik al tien jaar in het geheim verliefd ben. »
Toen liep hij voor me langs… en bleef staan voor mijn zus.
De gasten applaudiseerden, in de veronderstelling dat het een grap was, totdat ik mijn vader één enkele vraag stelde.
Op dat moment verstijfde mijn man… en mijn zus zakte in elkaar.
De balzaal van het Montclair Hotel schitterde onder honderden gouden lampen.
Glazen klonken, het strijkkwartet speelde zachtjes, en ik – Elena Moreau, nu mevrouw Daniel Hayes – kon niet stoppen met glimlachen.
We hadden ons twee jaar lang op deze dag voorbereid. Elke bloem, elke wens, elke melodie was zorgvuldig uitgekozen. Alles was perfect – totdat Daniël opstond om zijn toast uit te brengen.
« Deze dans, » zei hij, terwijl hij zijn glas hief, « is voor de vrouw op wie ik al tien jaar in het geheim verliefd ben. »
Een kort, onzeker lachje ging door de zaal. Ik glimlachte, ervan overtuigd dat hij het over mij had.
Maar Daniel liep langs mijn tafel… en bleef staan voor Clara, mijn kleine zusje.
Ze knipperde verbaasd met haar ogen, keek toen naar beneden en bloosde. Toen hij zijn hand uitstak, ontstond er een nerveus gemompel, maar iedereen, die dacht dat het allemaal een toneelstukje was, applaudisseerde.
Het orkest begon « The Way You Look Tonight » te spelen.
Het nummer dat ik had uitgekozen voor onze openingsdans.
