5. De validatie
Beatrice Sterling stond verstijfd, haar zelfvoldane uitdrukking maakte plaats voor een van volslagen ongeloof. Het gemompel dat door de menigte begon te golven, was niet langer een gefluister van medelijden, maar een gefluister van bewondering. « Prachtig. » « Ongelooflijk vakmanschap. » « Kijk eens naar de details… »
Willem, de bruidegom, die zwijgend naast zijn bruid had gestaan, bewoog zich nu naar de wieg alsof hij door een onzichtbare kracht werd aangetrokken. Hij keek niet alleen; hij strekte zijn hand uit en streelde zachtjes de gebeeldhouwde bloemblaadjes van een madeliefje, de vloeiende ronding van een musvleugel. Een blik van diepe emotie gleed over zijn gezicht.
Hij draaide zich om naar Emily, die nu openlijk in mijn armen lag te huilen, en zijn ogen weerspiegelden haar tranen. Toen draaide hij zich weer om, met zijn gezicht naar de kamer, naar zijn moeder.
« Dit… » begon William, zijn stem dik van emotie, enigszins wankel. Hij wees naar de gebeeldhouwde details. « Dit komt van een schets die ik meer dan een jaar geleden maakte. Ik heb hem aan Arthur laten zien… toen ik hem vertelde over de kinderkamer die Emily en ik ooit hoopten te hebben. »
Hij liep naar me toe, de stille timmerman die ongemakkelijk in zijn slecht passende pak stond. Hij aarzelde geen moment. Hij nam mijn ruwe, eeltige hand in zijn eigen zachte hand. Zijn stem werd krachtiger, vastberadener en klonk voor het eerst als een directe uitdaging voor de matriarch die zijn leven had beheerst.
‘Moeder,’ zei hij met een onwrikbare blik. ‘Arthur heeft het afgelopen jaar, elke avond nadat hij zijn eigen werk in de werkplaats had afgerond, deze wieg met de hand gemaakt, naar die schets.’ Hij keek rond in de weelderige balzaal, naar de dure cadeaus, de glimmende gasten. ‘Zijn geschenk,’ hij pauzeerde even en kneep in mijn hand, ‘is het enige hier vandaag dat niet met geld te koop is.’
