6. De ware waarde
Op dat moment was William niet langer slechts de plichtsgetrouwe zoon van de Sterling-dynastie. Hij werd een man, een echtgenoot, die pal stond voor de waarden waarin hij geloofde. Hij stapte naar voren en omhelsde me, een omhelzing die sterk en diep oprecht was.
En toen barstte de zaal los. Niet in een beleefd, sociaal opgelegd applaus, maar in een oprechte, daverende ovatie. Het was applaus voor de vakman, voor de vader, voor het verbluffende geschenk, en misschien ook voor de jongeman die net zijn stem had gevonden.
Beatrice Sterling stond er alleen, stil te midden van het gebrul van goedkeuring voor de man die ze had geprobeerd te vernederen. Voor het eerst in haar onberispelijk georganiseerde leven was ze een buitenstaander. Haar fortuin, haar Aston Martin, haar penthouse – het leek allemaal plotseling te slinken, koud en onbeduidend door de simpele, warme gloed van de kersenhouten wieg.
Emily kwam naar voren, haar gezicht stralend door haar tranen, en omhelsde ons beiden. Ze keek naar de wieg, het tastbare symbool van liefde van de twee belangrijkste mannen in haar leven – een liefde die zich niet uitte in karaat of vierkante meters, maar in uren, in vaardigheid, in hart.
Later, nadat de meeste gasten vertrokken waren, stonden William en Emily naast de wieg. De lichten in de balzaal waren gedimd en wierpen een zacht, warm licht. William legde zijn hand op de schouder van zijn vrouw, zijn ogen nog steeds vol emotie.
“Dit,” fluisterde hij, zijn stem vol eerbied en liefde, “is de basis van ons gezin.”
De kersenhouten wieg stond midden in de grote kamer, stil en solide, en straalde een waarde uit die met geen geld te koop was. Het was een bewijs van de blijvende kracht van dingen die met de hand en met het hart gemaakt zijn.
