« Anna, mijn liefste, » begon ze, haar toon was een perfect, neerbuigend gespin dat de haren op mijn armen overeind deed staan. « Ik weet dat je niet gewend bent aan gebeurtenissen van dit… kaliber. Maar je moet proberen de schijn op te houden. Je laat het gezin er ronduit berooid uitzien. »
Haar ogen, scherp en wreed als ijsschilfers, richtten zich op mijn borst. « Een schoondochter van Sterling, » kondigde ze aan, haar stem lichtjes verheffend, ervoor zorgend dat de nabije groepen gasten elk woord van de aanstaande executie konden horen, « wordt geacht diamanten te dragen. Een passende steen. Iets uit onze kluizen, misschien. Niet… dat . » Ze wees met een perfect gemanicuurde, bloedrode nagel naar mijn medaillon, het gebaar een fysieke stoot. « Je kunt gewoon niet zoiets… goedkoops… dragen naar je eigen verlovingsfeest. Het is een enorme schande. »
Mijn gezicht brandde van de hitte die zo intens was dat ik er duizelig van werd. Instinctief bedekte ik het medaillon met mijn hand, een nutteloos, beschermend gebaar. « Het… het was van mijn moeder, » stamelde ik, mijn stem nauwelijks een fluistering, een zielige verdediging tegen haar aanval. « Het is alles wat ik van haar heb. Het betekent alles voor me. »
« Wat sentimenteel, » spotte Brenda, haar lip krulde in een grijns. Voordat ik kon reageren, sprong ze naar voren. Het was een beweging zo snel en agressief dat ik er compleet door verrast werd. Haar gemanicuurde hand schoot naar voren en greep het medaillon vast, haar nagels drongen in mijn huid. Ze rukte het van mijn nek. De delicate zilveren ketting, honderd jaar oud en door liefde dun gesleten, brak en liet een brandende rode bult op mijn huid achter.
“Nee!” riep ik, een geluid van pure, machteloze angst, een geluid dat te luid, te rauw was voor deze gecontroleerde omgeving.
Brenda hield het medaillon tussen haar duim en wijsvinger alsof het een dood insect was dat ze net in haar salade had gevonden. « Dit afval! » spuwde ze, haar stem trillend van triomfantelijke minachting. Met een snelle polsbeweging gooide ze het. Het zware zilveren erfstuk, mijn laatste fysieke band met mijn moeder, viel met een weerzinwekkende klap op de geïmporteerde Italiaanse marmeren vloer en kwam sissend tot stilstand bij de grote, onverlichte open haard.
« Een vrouw van Sterling draagt diamanten, » herhaalde ze, haar stem een definitief, afwijzend oordeel over mijn waarde. « Geen rommel. »
Deel II: De matriarch
De zaal was stil en keek toe. Ik keek naar de verspreide menigte aristocraten, naar hun onbewogen, met botox behandelde gezichten. Ze knikten, een subtiele, collectieve instemming met Brenda’s brute oordeel. Hun gezichten verraadden een mengeling van medelijden en minachting, allemaal gericht op mij, de indringer. Ik zocht wanhopig naar Alex’ gezicht in de menigte. Hij stond verstijfd bij de bar, zijn eigen gezicht bleek, een champagneglas half tegen zijn lippen, verdoofd door de pure, theatrale brutaliteit van zijn moeder. Hij wilde, kon, me niet tegen haar verdedigen. Hij was in de eerste plaats een Sterling, en mijn verloofde een verre tweede.
Ik was volkomen, compleet, alleen.
Het strijkkwartet, dat de dramatische verandering in de sfeer in de zaal voelde, haperde en viel stil. De laatste treurige noot van een Vivaldi-stuk hing in de lucht als een onbeantwoorde vraag. Het enige geluid was mijn eigen, onregelmatige ademhaling, het hectische, paniekerige ritme van een gevangen dier.
Toen klonk er vanuit een hoge, op een troon lijkende leunstoel in de hoek van de kamer een nieuw geluid: het scherpe, gezaghebbende getik, getik, getik van een ebbenhouten stok op de marmeren vloer.
Augusta Sterling, de ware matriarch van de familie, Alex’ grootmoeder, een vrouw wiens naam met een mengeling van angst en eerbied werd gefluisterd in de hoogste kringen van de samenleving, stond langzaam op. Ze was een formidabele vrouw van eind tachtig, gekleed in een eenvoudige maar prachtig op maat gemaakte zwarte jurk, haar witte haar opgestoken in een elegante knot. Ze straalde een autoriteit uit die zo absoluut en diepgeworteld was, dat Brenda’s prestatievermogen erdoor leek op een kinderlijke driftbui.
Ze zei niets. Ze hief slechts een elegant gekromde vinger op, en een jonge ober, alsof hij aan een onzichtbaar touwtje werd getrokken, snelde naar haar toe, zijn gezicht een masker van nerveuze onderdanigheid.
